Hoofdstuk 8: Waarin Alma Zichtopzee gewapend is, geen link legt met nederige hompen brood en sociaal netwerkt.
Gewapend met goede raad, en warm van zoveel vriendschap, sloeg Alma Zichtopzee voor goed het goede pad in: de weg naar de verwezenlijking van haar opdracht. Pas nu, na het overwinnen van die rampzalige
malaise voelde zij zich oprecht volmaakt. Want zeg nu zelf, hoe volmaakt is een volmaakte die nooit innerlijke tegenslagen overwinnen moet? Neen, zeg het maar niet, ik ken het antwoord toch!
En zo gebeurde het, onderweg van het Koninklijk Paleis naar huis, met een almaar lichter wordend hart en helder(der) wordend hoofd, dat wat wij aardlingen gevoeglijk "het eerste mirakel" zouden noemen, mochten wij inmiddels al niet weten dat het hier Alma's buitenaardse krachten en gaven betrof.
In de naar pis stinkende doorgang achter- en onderin het Centraal Station kwam zij oog in oog te staan met de haveloze Peter, een dakloos geworden ex-werknemer van Sabena met een gouden hart. Hij stond daar, trillend op zijn benen, zwaaiend met een plastic bekertje dat hij, met de subtiliteit eigen aan vele straatbedelaars, op wervende wijze ineens onder haar neus duwde.
Voor Alma was dit alwèèr een nieuwe ervaring:
"O, aardige man, is dat voor mij?" interpelleerde zij vriendelijk.
Peter, die in de goot van het leven al aan veel was gaan wennen, besefte instinctief dat deze dame niet schertste maar, vanuit de bodemloze diepe goedheid van haar hart, slechts een informatieve vraag stelde, met een stem die hij in zijn vroomste dromen over de Heilige Maagd Maria niet eens met de Moeder van Christus in verband zou hebben gebracht.
"D-d-dit... is buitenaards!" voelde hij instinctief en toch zo juist aan, "Neen, Mevrouw. De bedoeling is dat u mij met een kleine gift in staat stelt straks een nederige homp brood te kopen in een van de "Boulangerie Wetterenoises" die er zoveel zijn in Brussel."
"O,
kickt u op nederige hompen brood?" antwoordde Alma, die deze link niet spontaan legde.
"Niet echt mevrouw, maar het vult mijn maag en een korst van drie dagen oud is eigenlijk wel lekker als je het samen met een kom soep van Poverello kan opeten."
"Ach, wat aardig en u vraagt zo weinig! Wat is uw wens zo nederig en laag-bij-de-gronds! Ik zal eens kijken wat ik voor u kan doen."
Zij keek inderdaad bijzonder aardig, vond Peter.
Toen gebeurde het, dat wat hij later als een wonder zou omschrijven: naarmate hij vond dat zij steeds aardiger begon te kijken, kwam hij, zonder dit op het moment zelf te begrijpen, in de ban van haar twee even wijde, even diepe, hypnotiserende neusgaten. (De neusgaten van Zsjfnfureodeanen zijn inderdaad zeer bijzonder en hebben, rekening houdende met de andere levensomstandigheden op de planeet Zsjfnfureod vdp, in het 6² kwadrant in de vierde dimensie van het heelal, functies die onmisbaar zijn voor het opbouwen van sociale netwerken daar. Hier op aarde herkent men hypnotiseren als een van de kenmerken van de werking ervan.). Het leek wel of er uit die gaten twee slierten warme levensasem op hem afkwamen en hem omsloten en doordrongen. Het gaf hem een gevoel van verzadiging, en dat voor de rest van zijn leven! Alsof hij tot zijn strot volzat met soep en brokken oudbakken brood, het kostje waar hij toch zo dol op scheen te zijn. Hij vond dit een bijzonder aangename, verheffende ervaring, waarvan hij instinctief aanvoelde dat zij zijn leven definitief zou veranderen, wat ook het geval was zoals na de volgende paragraaf zal blijken.
Met tranen in de ogen zakte hij door zijn knieën: "Dank u, dank u, zalige vrouw," wist hij nog te stamelen, maar het gevoel alsof er soep uit zijn mond zou stromen weerhield hem ervan nog meer geïnspireerde dankbetuigingen te uiten. Alma Zichtopzee was erdoor vervuld van geluk en warmte. Dat een eenvoudige neusbeaseming zoveel effect kon hebben had zij eigenlijk niet verwacht. Zij knipoogde naar Peter en toog zacht neuriënd ("In The Year 2525 (Exordium & Terminus)", welke melodie anders?) naar haar hotel, en van daaruit naar nieuwe avonturen.
Voor Peter, de ex-Sabenawerknemer, bleken de gevolgen van de beademing na verloop van tijd echter dubbel. Nooit in zijn leven zou hij nog honger krijgen! Altijd zou hij rondlopen met een gevoel van verzadiging. Dat was een geschenk waarvoor hij haar eeuwig dankbaar was. Anderzijds benam het hem wel het geluk en het genot om nog eens lekkere frietjes met stoofvlees of andere hartige gerechten te eten. Dat vond hij op lange termijn wel sneu. Hij nam zich voor, mocht hij zijn weldoenster ooit nog eens tegen het lijf lopen, haar hierover aan te spreken en om een oplossing te verzoeken.
Vermeldenswaard is wel nog dat hij zich een week na de neusbeaseming door Alma als professioneel hongerstaker ter beschikking stelde van allerlei actiegroepen. Weinig ministers waren bestand tegen de persartikelen over "de man die al drie maanden niet at!"
