Ze komen regelmatig langs. Uit beleefdheid denk ik. Het zijn twee broers, en ze blijven nooit lang.
Ze blijven nooit lang omdat ze weten wie, nee, eigenlijk wat, ik ben. Ik ben een pornofoob, namelijk.
(Mijn vrouw kan dat bevestigen, ik heb haar nog nooit in detail bekeken.)
Nu, ik pak daar niet mee uit, met mijn pornofobie, maar op een of andere manier zijn ze er toch achter gekomen. Misschien die keer toen ik hen vroeg om dat vunzige boekje terug in hun aktetas te steken.
Iemand moet het zijn natuurlijk, pornofoob, waarom dan niet ik?
Wel sterk dat zij hun conclusie trokken op basis van dat ene voorval!
Mijn pornofobie is later nooit meer ter sprake gekomen. Gelukkig maar, er zijn belangrijkere dingen in mijn leven. Zo heb ik heel wat afgereisd en heb ik op officiële wijze vele culturen leren kennen. Meestal deel ik van mijn opgedane kennis met de broers. Zonder enige ranzigheid. Niet-Christelijke begrafenisrituelen blijkt een onderwerp te zijn waar wij gemeenschappelijk in geïnteresseerd zijn.
Ik ken pornofoben die meer in de kijker lopen dan ik. Zij hebben, dunkt mij, geen gemakkelijk sociaal leven.
2 opmerkingen:
Pornofoben... het ergste soort denk ik. Ik geloof ze niet. Het is een dekmantel.
Moest het toch zo zijn: er zijn remedies. Via de Ander.
Geloof me vrij. Daar gaat het om, le sujet supposé savoir.
Daar zit wat dwang bij. Het kan choqueren. En toch. Wis en waarachtig!!!
voor sodade:
Neen, ik ben geen pornofoob, al kan ik niet zeggen dat het onderwerp mij buitenmatig interesseert. Het is inderdaad het aspect "dekmantel" dat mij, denk ik, tot dit verhaaltje bracht.
Een reactie posten