Menens

Van sommige mensen kan je het zo van hun gezicht lezen. Ook van dat van mij. Logisch dat ik er op werd aangesproken.

"U meent het ook?"
"Uiteraard meen ik het, dat spreekt vanzelf."
"Waarom spreekt dat vanzelf?"

Ja, wat antwoord je op een dergelijke vraag? Je meent het of meent het niet, toch? Ik maakte aanstalten om door te lopen, maar hij trok aan mijn schouder.

"Ik meen het ook, meestal," zei hij, als om mij er toe te bewegen toch op zijn vraag te antwoorden, "ik vind van mezelf dat ik een nogal klare kijk heb op de dingen. Eens ik mij dan een mening heb gevormd, meen ik het daarna wel. Dan is het voor mij als het ware menens. Alleen, de meesten lijken dat niet altijd door te hebben, dat ik het dan meen."
"Wat wilt u nu eigenlijk van mij? Menen is menen, of niet?"
"Ja, dat is waar, maar..."
"En als u daar aan twijfelt dan is het u duidelijk niet ècht menens!"
"Meent u..."
"Precies, dat meen ik!"

En ik keek ook alsof ik het meende.