Van sommige mensen kan je het zo van hun gezicht lezen. Ook van dat van mij. Logisch dat ik er op werd aangesproken.
"U meent het ook?"
"Uiteraard meen ik het, dat spreekt vanzelf."
"Waarom spreekt dat vanzelf?"
Ja, wat antwoord je op een dergelijke vraag? Je meent het of meent het niet, toch? Ik maakte aanstalten om door te lopen, maar hij trok aan mijn schouder.
"Ik meen het ook, meestal," zei hij, als om mij er toe te bewegen toch op zijn vraag te antwoorden, "ik vind van mezelf dat ik een nogal klare kijk heb op de dingen. Eens ik mij dan een mening heb gevormd, meen ik het daarna wel. Dan is het voor mij als het ware menens. Alleen, de meesten lijken dat niet altijd door te hebben, dat ik het dan meen."
"Wat wilt u nu eigenlijk van mij? Menen is menen, of niet?"
"Ja, dat is waar, maar..."
"En als u daar aan twijfelt dan is het u duidelijk niet ècht menens!"
"Meent u..."
"Precies, dat meen ik!"
En ik keek ook alsof ik het meende.
8 opmerkingen:
Menen is inderdaad een fijne stad!
voor didi de par-hik-is:
Menen is een mooie stad, maar blijven menen, dat is nog iets anders.
De ware kunstenaar meent te menen en meent dat zeer, terwijl de andere meent dat men meent wat men meent maar dat niet meent te menen.
Ik meen dit echt. Dat méén ik dus!
Meent U dit te begrijpen?
voor sodade:
Een moeilijke vraag, maar ik meen van wel.
Ik meen te begrijpen dat Blogbaas die met die hoed is.
'Ik meen van wel', klinkt zo... twijfelend!
voor nanos:
Juist, en met die karaktervolle kin!
voor sodade:
Het is wel gemeende twijfel!
Een reactie posten