Over mijn afhankelijkheid van To do (Te Doen) lijstjes heb ik het elders al eens gehad, meen ik. De dingen die ik absoluut niet mag vergeten te doen dus. Ik functioneer niet zonder lijstjes bij de hand. Al moet ik toegeven dat het fluctueert. Er zijn dagen dat mijn afhankelijkheid binnen redelijke grenzen blijft. Laat ons zeggen, een item of negentien.
De laatste tijd heb ik het echter zwaar te pakken. Zo erg dat zelfs “schone kousen aantrekken” tot vanochtend bij de “dringende musts” stond. Deze handicap, want dat is het, heeft echter ook voordelen. Ter compensatie van, en recht evenredig met, de gaten van verstrooidheid in mijn hoofd heb ik een onmenselijk waarnemingsvermogen ontwikkeld: ik merk onwaarschijnlijk veel dingen op. Dingen die anderen gewoon niet zien. Zelfs niet bevroeden dat zij bestaan. Maar die desalniettemin diep ingrijpen in hun onvolmaakte dagelijkse leven.
Neem nu die bavianenkolonie in het Jubelpark. Het zijn er een twintigtal. Aangevoerd door een zeer dominant mannetje dat de plak zwaait over een viertal wijfjes met jongen. Plus nog drie slapjanussen van de mannelijke soort die voor zover ik het kan observeren geen recht op geslachtsverkeer hebben.
Honger lijden zij daar niet. Dat komt door een eigenaardige entente die zij hebben gesloten met de politie van Etterbeek: zij fungeren als parkwachten! Wee de zakkenroller, potloodventer of jeugdige spijbelaar die door Karel, zo heet de oudste ( mits wat oefening maak je uit hun gekrijs heel wat op), wordt betrapt. Die wordt door harige armen een boom in gehesen en blijft daar hangen tot hij (of zij uiteraard) geheel uit zichzelve tot het inzicht komt dat zijn gedrag niet past in het Jubelpark. Pas daarna wordt hij/zij los gelaten.
In ruil voor dit correctieve optreden, waarmee de politie zich heel wat administratieve rompslomp weet te besparen, krijgen de apen twee keer per dag te eten (een wekelijks in samenspraak te variëren menu) en beschikken alle volwassenen over een eigen GSM toestel met Blue Tooth functie.
Het verbaast mij dat alleen ik blijkbaar weet heb van dit alles, want de bomen in het Jubelpark hangen werkelijk vol met onaangepasten. Het besef laat meestal lang op zich wachten, weet u.
Misschien moet ik hen eens fotograferen en de foto’s tonen.
Ik noteer het alvast op mijn lijstje, zodat ik het niet vergeet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten