Veel spraken we niet. Blijkbaar hadden we genoeg aan onze eigen gedachten. Aan onszelf. Tussen de buien door wandelden we naar het einde van de dijk. Of naar de pier. We zagen de vissers uitvaren.
De gelagzaal was maar voor de helft open. In de andere helft stonden de stoelen op de tafels. Er was alleen het dagmenu, te nemen of te laten. Het ontbijt was lekker, vanwege de zeelucht vermoed ik. We zagen geen andere gasten.
Onze kamer was sober. En proper. Al maakten wij er uiteindelijk minder gebruik van dan ik vooraf had gedacht. Of van plan was eigenlijk.
"... en toen begreep ik het. We kunnen dus toch nog gaan samenwonen voor het einde van het jaar. Is dat geen goed nieuws?"
"..."
"Is dat geen goed nieuws schat?"
"S-sorry... ik zat te dromen. Ik heb niet geluisterd naar wat je zei."
Eigenlijk had ik het heel het weekeinde koud. Ik was er niet op gekleed.
In Antwerpen namen we afscheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten