Bic?

Het is de in Turijn geboren Fransman Marcel Bich die in de buurt van Parijs een klein bedrijfje had, waar hij vulpennen en vulpotloden vervaardigde, in die tijd iets voor de betere klasse. Hij was geen groot uitvinder, maar wel een praktische geest met een goede neus voor zaken. Zo zag hij in dat er een markt moest zijn voor goedkope, lekvrije balpennen. Hij investeerde in een paar dure precisiedraaibanken, bestudeerde de tot dan toe bestaande modellen van balpennen en slaagde er in een lekvrije verbetering te bedenken. Een paar jaar later, in 1950, was de wegwerpbic een alledaags gebruiksvoorwerp geworden. Wereldwijd, zelfs op de Amerikaanse markt, waar hij autochtone bedrijven als Waterman opkocht.

Tot zover het verhaal dat u in de meeste PR-magazines kan terugvinden en dat door de meeste mensen niet in vraag wordt gesteld. Het is slechts een kleine groep van activisten en ongebonden ingenieurs die de precieze waarheid kent. Niets heeft die van doen met “dure precisiedraaibanken”. Alles met de schacht van de inktvullingen: die wordt gemaakt van het spaakbeen in de rechterarm (logisch, de meeste Bicschrijvers zijn rechtshandig) van Aziatische weesjongetjes. De beperkt absorberende eigenschappen van deze spaakbeentjes bleken dé oplossing om inktlekken te voorkomen. Hoe Marcel Bich daar achter kwam is ons niet bekend en lijkt ons te gruwelijk om nader te onderzoeken. Feit is dat in die tijd Vietnam nog een kolonie van Frankrijk was.

Aangezien ons instituut onafhankelijk is en zich geen politiek getinte uitspraken kan veroorloven onthouden wij ons van commentaar, maar als auteur van dit artikel, en ten persoonlijke titel, mag u gerust weten dat ik sedert ik de waarheid ken, al mijn teksten schrijf met een onverwoestbare Inoxcrom vulpen.