Toen...

ik nog een heel klein jongetje was kreeg ik regelmatig bezoek van de Indiaan. Waar die precies woonde weet ik niet, maar in die tijd woonden wij zelf niet zo ver van het Haller Bos, dus de kans is groot dat hij daar ergens verbleef.

Hoe hij het wist weet ik niet, maar telkens wanneer ik om een of andere reden wat in de put zat wist hij me te vinden, en dan leerde hij mij heel wat nuttige dingen. Op die manier monterde hij mij telkens weer op, op een educatief verantwoorde manier.

Spoorzoeken, zorgen dat je zelf geen sporen nalaat, blaffende honden doen zwijgen, het ritueel van bloedbroederschap, verzamelen van braakballen, met je oor op de grond treinen en andere zware voertuigen horen aankomen, je neus snuiten op Indiaanse wijze, aardappelen in de schil bakken, een squaw aanspreken, zorg dragen voor een zakmes, Indiaanse knopen leggen (en weer losmaken), een beetje Frans voor kleine stadsjongetjes (heel nuttig toen ik later op mijn eentje door de hoofdstad liep: ("Monsieur, ou est la gare s'il vous plaît?"), fietsen zonder handen, scalperen (alleen de theorie), enz. Qua kennis deed ik beslist niet onder voor een volbloed Arapaho-krijger.

Gisteren, na drieëntwintig jaren, was hij er weer. Ineens. Ik zit dan ook weer in de put de laatste tijd.

"Het moment is gekomen," zei hij haast fluisterend.
"Hoezo? Welk moment?"
"Pemmikan. Het wordt tijd dat je leert hoe het te maken. Alleen met pemmikan overleef je langdurige perioden van tekorten en ontbering."

Precies wat ik nodig heb op dit moment.

Afvraging

Indien ik alles opnieuw zou overdoen, nèt op dezelfde manier - dus dezelfde keuzen maken, enz. En als ik daarbij zou weten wat ik nu weet. Hoe zou ik dan nu tegenover mijn leven staan?

Weet wat je zegt

Waarom wij beter niks zeggen als we wij niet helemaal zeker zijn dat wat wij zouden zeggen wel zo begrepen zou worden als wij eigenlijk bedoelen, dat valt niet zo één, twee, drie te zeggen. Daarom zeg ik op het moment niks.

Maar ik denk er wel over na!

Want het kan toch altijd zijn dat als wij iets zeggen, terwijl wij niet helemaal zeker zijn dat wat wij dan zeggen wel zo begrepen wordt als wij eigenlijk bedoelen, dat het toch wel correct begrepen wordt. En dat wil dan toch ook iets zeggen! Over de mensen met wie wij omgaan en die ons dan in dat geval beter kennen dan wij eigenlijk beseffen. Die mensen kunnen in bepaalde omstandigheden gevaarlijke mensen voor ons zijn!

Daarom beter even nadenken alvorens zomaar iets te zeggen.

(Hoeft het verder nog uitleg dat ik in het werkelijke leven een heel zwijgzaam man ben?)

Wat wil een echte man nog meer...

... na een dag van hard labeur onder helse temperaturen?

De godganse dag heb ik geschuurd tot het houtwerk buiten nu zo zacht aanvoelt als een vers geschoren mannenkin.

Zopas nam ik een zalige douche en heb mij van kop tot teen overgoten met aqua velva.

En nu is het wachten tot het vrouwtje thuis is. Zij zal mij waarschijnlijk complimenteren. Wat is het leven toch mooi.

Bloed

Vanochtend weer bloedvlekken gezien bij de uitgang van de Metro. Kleurt mooi bij de ondergrond, maar het blijft een kostbare methode. Beseffen die illustratoren dat dan niet?

Neen het is niet wat u denkt

Tenminste, indien u denkt wat ik denk dat u denkt.

Start to Run

Op professioneel vlak een aantal schakelaars definitief omgedraaid en naar de atletiekpiste getrokken.

Start to run sessie vijf. De bedoeling was en is en blijft om dit samen met Pebo te doen, maar hij kon echt niet vandaag. Soms is een mens onmisbaar. De afspraak was dat ik dan sessie vier zou herhalen, maar na al dat gezijk op kantoor heb ik toch maar vijf gedaan. Kwestie van het verstand op nul te zetten en mijn fysieke grens toch maar weer iets te verleggen. Het ging, het viel mee, het was zelfs fantastisch, maar zie mij hier nu zitten:



Uitgeteld. Te lui en te moe om een pintje bier uit de ijskast te halen. Wat mijn vrouw toch allemaal tolereert. Zij staat (net buiten beeld) te strijken.

Jan en Ingrid vormen een puzzel

- Ach Jan, het waren woelige jaren.
- Ja Ingrid, woelige jaren. Dat waren het wel.
- Maar alles kwam toch goed.
- Ja Ingrid. Het kwam altijd goed.
- Eigenlijk passen wij toch goed bij elkaar.
- Ja Ingrid, onze puzzel past.

(met dank aan B. Peeters)

Oude gebruiken

Posturitis of het nabootsen van standbeelden was in de jaren twintig van de vorige eeuw een sociaal aanvaard tijdverdrijf. Daarna kwamen de oorlogsjaren...

Start to run (4)

Neen hoor, wij zijn geen beginnelingen meer. Pebo en ik. U zou ons moeten zien. Die regelmatige tred. Die vaste ademhaling. Geen duizelingen meer. Sessie 4 hebben wij zonder kleerscheuren afgewerkt. En dat onder de loden aprilzon!

Bijna liep het echter mis! Pebo heeft namelijk nieuwe schoenen gekocht. Geen sportschoenen, maar klassieke herenschoenen. Hoe komt hij er op?! In deze voor zijn gezondheid cruciale faze van het Start to run project gaat hij even met nieuw schoeisel experimenteren? Zeer onprofessioneel uiteraard. Maar ja, tussen zijn talloze en onnoembare kwaliteiten moet natuurlijk ook een klein "foutje" zitten. Zijn voortvarendheid. Pebo is ook maar een mens, al twijfel ik soms. Het was aandoenlijk om te zien hoe hij van zijn auto naar het sportcomplex strompelde. Tweehonderd meter calvarie die iets weghadden van Jezus op Golgotha.

Maar dan, in de kleedkamer, wat een verrijzenis! Want wat zat er in de zijzak van zijn sporttas? Inderdaad, een van de belangrijkste uitvindingen van de laatste jaren: een pakje Compeed compressen. Gloednieuw, nog niet geopend. Dwaas dat hij er niet eerder aan had gedacht. Hij is dan ook wat verstrooid de laatste tijd.

Het is miraculeus wat zo'n compress teweeg kan brengen. Binnen de vijf minuten stapte en liep hij weer als een hinde. In die mate zelfs dat hij voorstelde om de horden te doen op de atletiekbaan. Alleen met het onmiskenbare bewijs dat Evy in haar podcast het nergens over horden heeft, kon ik hem overtuigen dat dàt geen wijs idee zou zijn.

Nog eens drie kwartier later, na het afwerken van drie ronden rond het plein, toen we voor pampus lagen bij de zandbak van de verspringers, gaf hij fluisterend toe dat horden misschien iets was voor later.

Ik glimlachte in mezelf.

Roemeense wet gaat dikke politici straffen

Een geplande 'vet-wet' in Roemenië moet ervoor zorgen dat politici in de toekomst minder uitgebreid zullen lunchen. Kamerleden die tijdens hun ambtstermijn meer dan 50 kilo aankomen, zullen een zware boete moeten betalen.

Corneliu Bichinet van de oppositiepartij Groter Roemenië heeft het plan naar buiten gebracht nadat hij collega's steeds dikker zag worden na gratis lunchen. ,,Kiezers die vaak niet genoeg te eten hebben en die zo weinig verdienen willen niet de levieten gelezen worden door politici die hun eigen richtlijnen duidelijk niet zelf volgen.''

,,Er zou een gewichtscontrole aan het begin en het einde van de ambtstermijn van kamerleden moeten gebeuren. De meesten onder hen zijn mager wanneer ze verkozen worden maar eindigen als papzakken. Politici die op het einde 50 kilo meer wegen zouden dan ook gestraft moeten worden omdat ze misbruik maakten van hun publieke positie.''

(Vandaag geplukt van de website van De Standaard, zoiets verzin ik zelf niet. De foto komt van www.vagabondgallery.com/ditzel.htm)

Na rijp beraad

Als ik ooit mijn kin en wangen zou bestraten, dan zou ik de volgende rijrichtingen aanbrengen:

Shootout!

Dat Jeff Slakes het hart op de juiste plaats had betwijfelde niemand. Outlaw Bill hoefde dan ook niet erg scherp te mikken om het feilloos te doorboren.

Start to run (3)

Onze derde sessie Start to run zit er op. Wat voelen wij ons goed! En sportief!! En aantrekkelijk!!!

Je kan Evy's stem bezwaarlijk hypnotisch noemen, maar toch slaagt zij er in de moed er bij ons in te praten. Wie mij drie weken geleden had verteld dat ik drie ronden zou lopen op een atletiekbaan had ik voor gek laten verklaren. Maar kijk, vandaag mag ik mij officieel een "Drie ronden loper" noemen.

Bovendien begint het ook meer op lopen te lijken. Begin van de week was het eerder nog ritmisch strompelen.

In ruil voor onze belangeloze inzet voor de volksgezondheid kregen wij van Evy twee rustdagen.

Dat komt goed uit want ik heb nog werk in de tuin.

Het weekeinde

Door een samenloop van omstandigheden werd het uiteindelijk een weekeinde in december.

Veel spraken we niet. Blijkbaar hadden we genoeg aan onze eigen gedachten. Aan onszelf. Tussen de buien door wandelden we naar het einde van de dijk. Of naar de pier. We zagen de vissers uitvaren.

De gelagzaal was maar voor de helft open. In de andere helft stonden de stoelen op de tafels. Er was alleen het dagmenu, te nemen of te laten. Het ontbijt was lekker, vanwege de zeelucht vermoed ik. We zagen geen andere gasten.

Onze kamer was sober. En proper. Al maakten wij er uiteindelijk minder gebruik van dan ik vooraf had gedacht. Of van plan was eigenlijk.



"... en toen begreep ik het. We kunnen dus toch nog gaan samenwonen voor het einde van het jaar. Is dat geen goed nieuws?"
"..."
"Is dat geen goed nieuws schat?"
"S-sorry... ik zat te dromen. Ik heb niet geluisterd naar wat je zei."

Eigenlijk had ik het heel het weekeinde koud. Ik was er niet op gekleed.

In Antwerpen namen we afscheid.

Wong

De zusjes Wong,
de ene gilde,
de andere zong.

(maar het kwam wel uit hun hart...)

Ben jij een gedreven blogger? Doe de test!

Echt bezig zijn met bloggen...
Geloofwaardig zijn in cyberspace...
Wat vergt het van een mens?
Is het een gave?
Kan je het leren?

Allemaal mooi en wel, al die blogs op het WWW, maar veel bloggers (m/v) draaien zichzelf een rad voor ogen: zij verdienen de naam van blogger niet. Zij missen de spirit en zouden er voor hun geestelijke gezondheid beter mee ophouden. Om zulk een verregaand besluit oordeelkundig te nemen is echter een gezond inzicht in zichzelf onmisbaar. Speciaal voor de blogwereld ontwikkelden wij daarom de Ultieme Test.

Inderdaad, de Ultieme Test!

Weg met de Statcounters, de Nedstats en consoorten. Niet anders dan oneffen spiegels zijn het die men zichzelf voorhoudt. Zij geven geen inzicht in de realiteit van het ware bloggerschap. Iedereen die ook maar een beetje eerlijkheid in zich draagt weet dat driekwart van wie op zijn/haar blog terecht komt daar per vergissing is, want eigenlijk is het porno wat de mensen zoeken. Het gaat dus niet om het aantal hits.

Gelukkig is er nu – eindelijk - onze Ultieme Test, eenvoudig en onfeilbaar. Het beste nieuws is bovendien dat je hem helemaal zèlf kan doen. Alleen voor je scherm. Eerlijker kan niet.

Hoe? Gewoon door de onderstaande vragenlijst te beantwoorden. Kies onbevangen een van de opties bij elke vraag (de optie die het best bij je situatie past). Noteer je antwoorden en lees dan helemaal onderaan de commentaar die bij die resultaten past. Eenvoudiger kan niet. Rest alleen nog het deleten van je blog!

De vragen:

Waar gaat een gemiddeld gesprek met je partner en/of gezinsleden over?

a) Vooral over praktische zaken. De boodschappen. Wat we eten? Is er benzine in de auto? Waar eten de kinderen?
b) Over alledaagse onbenulligheden zoals de nieuwe iPod die ik zopas hebt gekocht. Of over hoe het internet het leven veranderde.
c) Over vanalles, maar altijd doorspekt met lieve woordjes, attenties, ideetjes waar ieder normaal mens mee lacht maar die binnen mijn leefwereld het leven de moeite waard maken.

Hoe begroet je je partner en/of gezinsleden als je 's ochtends opstaat?

a) Met een "Hoi" of "Jep". Een onverstaanbaar gegrom, en daarna post ik iets over een al dan niet waar gedroomde droom op mijn weblog.
b) Een gemeende kus en nog wat geklaag over een dwaze chef of wegenwerken die niet goed aangeduid werden, waarbij ik ook altijd geïnteresseerd ben in de details.
c) Met een liefdevolle blik en we rollebollen ook nog een kwartiertje in bed alvorens de boze wereld te lijf te gaan.

Wat geef je je partner en/of gezinsleden voor hun verjaardag?

a) dingen die goed zullen staan of klinken op mijn (foto)blog. Een nieuwe camera, een old timer, een gesigneerd literair werk
b) een cadeaubon
c) een luxecruise van zes weken in de Indische Oceaan.

Wanneer was het laatste compliment dat je nog hebt gegeven?

a) Complimenten geven? Ik?
b) Vorige week nog, toen hij/zij een lief commentaartje achterliet op een van mijn magistrale posts.
c) Vanmorgen nog. Vanwege de zorg waarmee de tuin was opgeruimd en de was gestreken. Volgende keer neem ik die klussen op mij.

Jullie gaan uit eten, waar gaan jullie naartoe?

a) Wij eten thuis. Pizza uit de diepvries. Dat is nog zo makkelijk en geen gehannes met vuile vaat. Liefst nog banaan. Dat is niet zo vies aan de vingers zodat mijn keyboard langer schoon blijft.
b) Niet te ver uit de buurt. Iets eenvoudigs en gezellig. Het hoeft niet met veel poespas of poepchique te zijn.
c) Het kan niet duur of exclusief genoeg zijn. Eten is avontuur. Eens helemaal weg uit de dagelijkse sleur. Dat is pas onthaasten.


Uitslag en oordeel:

Meestal a:

Geen vuiltje aan de lucht. Je bent een toegewijd blogger. Alles wijkt hiervoor. Je hebt waarschijnlijk nog niet door dat je eigenlijk alleenstaande bent.

Meestal b:

Om als blogger geloofwaardig te zijn zal je toch nog een inspanning moeten leveren. Maar het is niet onmogelijk. Zo verknocht aan je sociaal leven of werk ben je blijkbaar niet. Wees creatief en wijs je omgeving op manieren waarop zij minder van je tijd in beslag nemen.

Meestal c:

Hou op met bloggen. Je bent niet ernstig en zal het ook nooit worden. Wanneer was de laatste keer dat je nog iets gepost hebt? 6 december 2005? Dat dachten wij al. Je hebt een keuze gemaakt in het leven, en dat is niet het bloggen. Veel succes ermee.

Een min of meer evenwichtige mix:

Vergeet het bloggen, ga naar Second Life.

Besluit:

Een geloofwaardige weblog vraagt toewijding, regelmaat en eenduidigheid. Dit laat bijgevolg geen ruimte voor afleiding. Bloggen doe je voor de volle 100%. Je doet het of je doet het niet. Er is geen gulden middenweg. Net als in het ware leven.

Ik heb mijn kaarten weggegeven

Tot vandaag wist ik niet dat zij met de kaarten speelt.
Ik dacht altijd: "Zij zal zich wel nooit vervelen want zij is mooi."

(Zoiets denk ik natuurlijk niet echt.
Het is eerder een voorbestemde zekerheid waaraan ik zelfs niet hoef te denken.
Dat weet ik gewoon. Tot het tegendeel blijkt.)

"Heb jij die kaarten nodig?" vroeg zij op de man af.

Dat is precies de juiste vraag!
Wie heeft er nu kaarten n-o-d-i-g?
Wie kan zeggen dat kaarten onmisbaar zijn?
Alleen beroepsgokkers en casinopersoneel.
Eerlijk. Ik niet.

"Mag ik ze dan hebben? Ik speel heel veel met de kaarten."

Regen

In mijn stad woont een man die van regen houdt.
Het beheerst zijn bestaan.
Hij woont op een kwartier lopen van zijn werk.
Zo loopt hij vaak in de regen.
De ramen van zijn kantoor en van zijn flat zijn groot.
Daardoor ziet hij de regen vallen.
Dan loopt hij naar buiten.
Om er niks van te missen.

Hij is niet getrouwd. Dat komt door de regen.
In de regen kom je niet zo snel de juiste tegen.

Start to run (2)

Vandaag dag 2 van het grote avontuur! En ik merk het al een beetje. Vergeleken met eergisteren is het precies of mijn lijf is al iets of wat gestaalder. Weer wat mannelijker!
In tegenstelling met Evy, die iets minder spraakzaam was. Of is dat een indruk?

Ik ben trots op mezelf. En op Pebo natuurlijk, die gelijke tred houdt en mij zelfs nog overtuigde om na het lopen ook nog zes baantjes te trekken in het zwembad.

Is het toeval, of straalde ik iets uit, maar ik werd zelfs aangesproken door een jonge vrouw die iets van mij wilde weten!

Where is the way out?

vroeg zij.

Een kleine moeite om het haar te tonen uiteraard.

Sport is goed voor lichaam en geest. Dat weet ik nu wel zeker.

Parkwachten

Over mijn afhankelijkheid van To do (Te Doen) lijstjes heb ik het elders al eens gehad, meen ik. De dingen die ik absoluut niet mag vergeten te doen dus. Ik functioneer niet zonder lijstjes bij de hand. Al moet ik toegeven dat het fluctueert. Er zijn dagen dat mijn afhankelijkheid binnen redelijke grenzen blijft. Laat ons zeggen, een item of negentien.

De laatste tijd heb ik het echter zwaar te pakken. Zo erg dat zelfs “schone kousen aantrekken” tot vanochtend bij de “dringende musts” stond. Deze handicap, want dat is het, heeft echter ook voordelen. Ter compensatie van, en recht evenredig met, de gaten van verstrooidheid in mijn hoofd heb ik een onmenselijk waarnemingsvermogen ontwikkeld: ik merk onwaarschijnlijk veel dingen op. Dingen die anderen gewoon niet zien. Zelfs niet bevroeden dat zij bestaan. Maar die desalniettemin diep ingrijpen in hun onvolmaakte dagelijkse leven.

Neem nu die bavianenkolonie in het Jubelpark. Het zijn er een twintigtal. Aangevoerd door een zeer dominant mannetje dat de plak zwaait over een viertal wijfjes met jongen. Plus nog drie slapjanussen van de mannelijke soort die voor zover ik het kan observeren geen recht op geslachtsverkeer hebben.

Honger lijden zij daar niet. Dat komt door een eigenaardige entente die zij hebben gesloten met de politie van Etterbeek: zij fungeren als parkwachten! Wee de zakkenroller, potloodventer of jeugdige spijbelaar die door Karel, zo heet de oudste ( mits wat oefening maak je uit hun gekrijs heel wat op), wordt betrapt. Die wordt door harige armen een boom in gehesen en blijft daar hangen tot hij (of zij uiteraard) geheel uit zichzelve tot het inzicht komt dat zijn gedrag niet past in het Jubelpark. Pas daarna wordt hij/zij los gelaten.

In ruil voor dit correctieve optreden, waarmee de politie zich heel wat administratieve rompslomp weet te besparen, krijgen de apen twee keer per dag te eten (een wekelijks in samenspraak te variëren menu) en beschikken alle volwassenen over een eigen GSM toestel met Blue Tooth functie.

Het verbaast mij dat alleen ik blijkbaar weet heb van dit alles, want de bomen in het Jubelpark hangen werkelijk vol met onaangepasten. Het besef laat meestal lang op zich wachten, weet u.

Misschien moet ik hen eens fotograferen en de foto’s tonen.

Ik noteer het alvast op mijn lijstje, zodat ik het niet vergeet!

Après Surf

Met het warme weer kreeg ik de idee om eens iets over surfen te schrijven, maar dat wil maar niet vlotten.

Het verschil tussen de golven aan de kusten van Hawaï, San Francisco of Zuid Afrika bijvoorbeeld. Alleen, daar weet ik dus niks van af.

Of over après surf gewoonten.

Met welke plank op het dak van je auto ben je eigenlijk in?
Je hebt zoveel verschillende surfstijlen, met elk zijn geëigende plank. Longboarden, shortboarden, Big Wave Surfing, Small Wave Surfing, noem maar op. Ook voor het city cruisen in Blankenberge of Westende is de keuze van de juiste plank natuurlijk cruciaal.

En dan laat ik de surfer fashion nog buiten beschouwing! Raar dat geen enkel magazine het daar over heeft de laatste maanden. Zijn er dan geen Surfer parfums? Pantalons? Petten? Sjaals? Cocktails? Truien? Rugzakken? Mobilofoons? haarsnit?

Ja, ik vermoed dat ik een uitstekend après surf beoefenaar zou zijn.

Als ik het al niet ben.

Start to run

Wat een fantastisch idee!
Mijn collega Pebo, overtuigde mij om een iPod te kopen en samen met hem het Vijf Kilometer programma van Evy Gruyaert aan te vatten. Vandaag was de eerste dag.

Het is onwezenlijk hoe nabij Evy lijkt te zijn. Even geloofde ik dat ze achter de hoek stond toe te kijken. Altijd precies op tijd een aanmoedigend woordje, of een verbaal schouderklopje.

Toch denk ik dat het hele opzet nog voor een tikkeltje verbetering vatbaar is. Waarom de keuze beperken tot de stem van Evy Gruyaert? Er zijn mannen die heel wat flukser zouden lopen op de stem van Inge Vervotte, Eva De Roovere, Heidi Lenaerts, Tante Terry (voor de ouderen onder ons), prinses Mathilde, enz.

Wat mij betreft is de stem van Evy afdoende. Ik ben niet zo auditief gericht.

An en Jan

- Jan, kan jij je liefde herinneren?
- Ik weet het niet An, ik kan ze niet vergeten.

Polyamorie

Het heeft een naam! De aandoening waaraan ik lijdt. Het stond vandaag in DSM.

Polyamorie!

Het mag voortaan. Houden van meerdere vrouwen tegelijk. Alhoewel het niet makkelijk is uiteraard. Als het voorkomt bij een getrouwd koppel vergt het een uiterst sterke relatie. Zeker als er seks komt bij kijken. En waar komt dat niet bij kijken tegenwoordig?

Ik die angstvallig al mijn gevoelens opkrop blijk dus niet zo abnormaal te zijn. Pas op, dat wil niet zeggen dat ik al aan overspel denk. Al blijkt dat binnen het concept van de polyamorie eigenlijk niet te bestaan. Maar het opent perspectieven waarover ik tot vanochtend slechts kon dromen. Wij polyamoureuzen boffen toch maar weer.

Misschien dat ik vanavond de DSM op een quasi toevallige manier eens onder de neus van mijn vrouw duw. Kwestie van haar niet te bruskeren.

Scheuren zonder broek

- Fantastisch niet? Langs rechts inhalen. Dat beperkt het risico op tegenliggers.
- O ja Olaf, en dan weten ze nog niet dat we geen broek aan hebben.

Boos!

Wat was ik gisteren boos.
Nog nooit heeft men mij zo kwaad gezien.
Het boze zit dus ook in mij.
Toch wel!
Spijtig dat het geen oorlog was.
Met die boosheid had ik vast veel vijanden doodgebeten!
En een medaille gekregen
voor "moed en zelfopoffering"!
Wat boos zijn al niet vermag.

Boos, niet noodzakelijk een lelijk woord.

Dringend!

- Er is voor je gebeld.
- O ja, door wie?
- Het was dringend.
- Ja, maar wie was het?
- Je moet onmiddellijk bellen.
- Ja, maar wie was het?
- Heu... dat weet ik niet. Het was een vrouw... denk ik.
- Fantastisch, 5,8 miljoen Belgen zijn vrouw. Ik zal dadelijk zien wat ik kan doen. Bedankt om mij te informeren dat "iemand" mij dringend gebeld heeft.

Redenen?

De vraag stellen, staat waarschijnlijk gelijk met bekennen, maar hebt u ook van die dagen waarop u denkt dat uw werk totaal overbodig is? Zo zinloos als een hondendrol op het trottoir van de Louizalaan? Dat men u gebruikt als gootsteen voor alle prutserij waarmee men zelf geen weg weet.

Ja, er is altijd wel reden waarom u het bent die voor elk wissewasje wordt lastig gevallen en, godbetert, v-e-r-a-n-t-w-o-o-r-d-e-l-i-j-k wordt gehouden. In de wereld zijn er meer redenen dan hongerigen (daarom dat de eerste zo belangrijk zijn). Dat heb ik inmiddels al wel geleerd!

De reden van vandaag was weer simpel in zijn eenvoud: zij wist niet aan wie anders het te vragen, K. was nog niet aanwezig! Zij wist zelfs niet of hij zou komen.

En ik riposteerde al even intelligent:

Lees dan verdomme de mail die de directie ons verplicht je te sturen, zelfs al is er totaal geen nieuws. 98% van wat jij moet weten staat dààr in!

Daarom mensen, al is het nog maar twintig na negen in de ochtend:

Finito. Schluss. De boom in. Allemaal.

(Hopelijk kan ik er maandag weer wat tegen, want mensen afbekken die het ook niet kunnen helpen maakt mij ook niet vrolijker.)

Jan en Ingrid

- Ik heb de hele dag aan je gedacht.
- Ik ook aan jou.
- Waarom heb je dan niet gebeld? Ik zou zeker gekomen zijn.
- Echt waar?
- Natuurlijk! Weet je wat, we gaan vroeg naar bed en we zijn voor niemand bereikbaar.
- Fijn. Dan ga ik snel mijn voeten wassen.

Tarzan's Cheetah is 75!

Cheetah, de chimpansee die in de jaren 30 van de vorige eeuw in de Tarzan-films speelde, vierde onlangs zijn 75ste verjaardag. Hij is daarmee de oudste chimpansee ter wereld. Ter ere van zijn verjaardag werd hij ontvangen op het gemeentehuis, alwaar een herdenkingsplaquette werd onthuld.

De aap wiens vacht ondertussen al heel wat grijze haartjes vertoont, verkeert in goede conditie. Dat mochten de genodigden ondervinden toen hij, hangende aan de balustrade in de vestibule een dankwoord uitsprak.

"Dank u!"

Verder uitte hij zijn bezorgdheid over het geweld in de wereld, de onnatuurlijke vormen van liefde tussen mensen, en uiteraard het klimaatdebat. Net toen hij de ware toedracht over de moorden op president Kennedy en Olaf Palme zou toelichten, werd hij geraakt door een verdovend pijltje. Zijn verzorgers meenden dat hij zich niet al te zeer mocht vermoeien en onder het mompelen van:

"Het is allemaal maar fictie,"

voerden zij hem af.

Dag Cheetah. Ik zal je nooit vergeten.

Bic?

Het is de in Turijn geboren Fransman Marcel Bich die in de buurt van Parijs een klein bedrijfje had, waar hij vulpennen en vulpotloden vervaardigde, in die tijd iets voor de betere klasse. Hij was geen groot uitvinder, maar wel een praktische geest met een goede neus voor zaken. Zo zag hij in dat er een markt moest zijn voor goedkope, lekvrije balpennen. Hij investeerde in een paar dure precisiedraaibanken, bestudeerde de tot dan toe bestaande modellen van balpennen en slaagde er in een lekvrije verbetering te bedenken. Een paar jaar later, in 1950, was de wegwerpbic een alledaags gebruiksvoorwerp geworden. Wereldwijd, zelfs op de Amerikaanse markt, waar hij autochtone bedrijven als Waterman opkocht.

Tot zover het verhaal dat u in de meeste PR-magazines kan terugvinden en dat door de meeste mensen niet in vraag wordt gesteld. Het is slechts een kleine groep van activisten en ongebonden ingenieurs die de precieze waarheid kent. Niets heeft die van doen met “dure precisiedraaibanken”. Alles met de schacht van de inktvullingen: die wordt gemaakt van het spaakbeen in de rechterarm (logisch, de meeste Bicschrijvers zijn rechtshandig) van Aziatische weesjongetjes. De beperkt absorberende eigenschappen van deze spaakbeentjes bleken dé oplossing om inktlekken te voorkomen. Hoe Marcel Bich daar achter kwam is ons niet bekend en lijkt ons te gruwelijk om nader te onderzoeken. Feit is dat in die tijd Vietnam nog een kolonie van Frankrijk was.

Aangezien ons instituut onafhankelijk is en zich geen politiek getinte uitspraken kan veroorloven onthouden wij ons van commentaar, maar als auteur van dit artikel, en ten persoonlijke titel, mag u gerust weten dat ik sedert ik de waarheid ken, al mijn teksten schrijf met een onverwoestbare Inoxcrom vulpen.

Kort ongenoegen

Kent u ze ook?

Van die mensen, al wat ze aanraken verandert in klatergoud.
Ik heb er voorlopig weer genoeg gezien.

Grapjas

De waarheid is ook maar de waarheid, bedacht ik toen zij vroeg waar ik zolang gebleven was.

Ik verzon iets over maffia en beton aan mijn voeten (wijzende naar mijn vuile schoenen).

Grapjas, zei zij en las verder.

Ik vraag mij af

als look alike, heb je dan even veel recht om je uiterlijk te gelde te maken als je dubbelganger om daar tègen te zijn?

Ja, ik ben een limbokampioen!

Jack be nimble,
Jack be quick,
Jack go under limbostick

Vandaag hoorde ik het bovenstaande leuke melodietje uit vervlogen tijd.
Het kaatst nu al een paar uur heen en weer in mijn hoofd.

Limbo dansen! Hoe lenig moet je daar niet voor zijn?
En ineens bedenk ik dat ik voor mijn werk niks anders doe,
mezelf telkens weer onder de lat wringen.

En ik kan u verzekeren, hoe lager de lat, hoe moeilijker de limbo!

Koffie. Overal.

Ik moet een geheim onthullen.
Ik ben een koffiedrinker.
Ik kan niet zonder.
Ik drink tot dertig kopjes per dag.
Ik ben er zeker van dat het slecht voor mij is.
Ik zie dat aan andere koffiedrinkers.
Ik merk het ook aan mijn lijfelijke prestaties.
Ik hoor het van dokters en buurvrouwen.
Ik zie ook enkele kwalijke gevolgen.
Ik begin veel zinnen met: ik.
Ik vergis mij.
Ik begin al mijn zinnen met ik.

An en Jan (Jan voelt zich heel klein)

‘Hallo’, mijn naam is Jan.

Ik loop naar mijn kantoor.
Ik draag een nieuw pak.
Ik draag nieuwe schoenen

Wat een mooi pak!
Wat een mooie schoenen!

Wat zullen mijn collega’s nu zeggen?
Dàt vraag ik mij wel af.
Zij zijn vast en zeker jaloers.
Zo ken ik hen.

De vergadering begint.
Ik ga zitten.
Ik ga zitten en strek mijn benen.
Zo kan iedereen mijn schoenen zien.

Wat een mooie schoenen!
Wat een mooie nieuwe schoenen heb ik aan!
Zien zij dat dan niet?
Zien zij dat echt niet?

Onze directeur snuift. Snf, Snf. Snf.
‘Ba’, zegt hij,
‘Ik ruik kak. Wie heeft er in een kak getrapt?’

An wijst naar mijn schoenen.
‘Het is Jan.’

An en de directeur knijpen hun neus dicht.
‘Excuseert u mij?’ zeg ik.

Ik ga het kantoor uit.
Aan de overkant is een perkje.
Een perkje met wat gras en een boom.
Ik veeg voorzichtig de kak van mijn hak.
Ba, kak aan mijn hak.
Een nieuwe hak vol met kak.
Wat vies.

Driewerf pech!

Bauknecht, onze goede huisvriend is heengegaan.
Niet echt "heen gegaan", maar wel de geest gegeven.
Eergisteren om precies te zijn.
Mijn vrouw mist hem al zeer.

Behalve vandaag een andere wasmachine te gaan kopen valt er niet veel troost te bieden.

In gesprek met de vriendelijke verkoper van de wasmachineafdeling maakte ik kennis met een zoveelste onrechtvaardigheid.

Waarom worden vrouwen uitgelachen omdat ze geen video kunnen programmeren?
En waarom lacht men dan niet met mannen die geen wasmachine kunnen programmeren?
Het laatste veroorzaakt denk ik heel wat meer schade?

Overspelman (2)

Dag Overspelman. Wat kijk jij droef!
Ben je verdrietig?
Heb je pijn?

O, je wacht op Overspelvrouw!
Is zij nog niet thuis?
Zij werkt langer vandaag?
Dat doet ze veel de laatste tijd?

Wat sneu voor jou Overspelman.
Wat jammer toch Overspelman.
Trek het je niet aan Overspelman

Maak je maar geen zorgen Overspelman,
zolang zij van je houdt!

Overspelman

Dit is Overspelman.
Overspelman is in zijn nopjes.
Hij heeft succes.

Overspelman is niet alleen.
Overspelman heeft gezelschap.
Hij heeft mooi gezelschap.

U ziet het niet zo goed, maar dra treedt Overspelman in actie.
In dat prachtige hotel op de achtergrond.

Kan dit zomaar Overspelman?
Stel jij je geen vragen Overspelman?
Denk jij aan je vrouw Overspelman?
Mag ik het haar zeggen?

O, dat heb je liever niet!
Dat begrijp ik wel.

Veel succes Overspelman.
Wees voorzichtig!

En... succes ermee!!!!

Jan en Ingrid (denken aan ons klimaat)

- Kijk Ingrid, wat een prachtig weertje toch vandaag. Laten wij vanmiddag gezellig iets gaan eten, buiten op een terrasje.
- Ach Jan, hoe kun je dat nu zeggen? Met dat hele klimaatgedoe geniet je daar toch niet meer van.

De kloof

Na het vertrekken van de laatste bulldozers en graafmachines was de waarheid pijnlijk duidelijk voor iedereen: er gaapt een kloof tussen onze landsdelen. Een diepe slechts hier en daar provisorisch overbrugde kloof van vijf meter diep en acht meter breed.

Toen bleek ook dat het de bouwsector was die op het uiteenvallen van ons land had aangestuurd, want plots werden ministeries, werkgeversorganisaties en groeperingen uit het middenveld bestookt met petities en plannen om die kloof te overbruggen.

Ons land blijkt nu nood te hebben aan tunnels, bruggen, luchtbruggen, treintrajecten, luchthavens, logistieke clusters en dies meer!

Een kloof dient om te dichten! Op een rendabele manier.

Wie had dat gedacht?