Het was pikkedonker, maar ik kon de vanille al van ver ruiken!
Een donker schuurtje met gedempt binnenlicht doemde voor mij op en zo geruisloos mogelijk liep ik er op af. Na eens over mijn schouder te hebben gekeken klopte ik aan. Tweemaal lang, één keer kort. Twee keer na elkaar.
De deur ging open en ik werd snel naar binnen getrokken.
"Het is om…"
"Ja, we weten waarvoor het is," zei de blonde en ze griste de enveloppe met cash geld uit mijn handen. Dat het vrouwen zouden zijn had ik niet verwacht.
Snel en professioneel kleedden zij mij uit en smeerden mij in met hun geurige vanille extracten. Dezelfde extracten die de streek zijn faam hebben gegeven.
Daarna duwden zij mij door de achterdeur naar buiten.
Ik voelde mij eerst wat gedesoriënteerd, misschien was ik in roes door de vanillegeur, maar dan schuifelde ik behoedzaam over de kiezeltjes naar het struikgewas.
Toch werd ik nog totaal verrast toen ik van achteren door minstens zes armen werd vastgegrepen en tegen de grond gegooid. Terwijl ik stevig werd vastgehouden - ik kon echt geen vin bewegen - likten fluwelige tongen alle vanille van mijn lijf, wat enorm kietelde voor een stadsmus zoals ik.
Wat een belevenis! En zeggen dat ze niet meer in het wild voorkomen: raszuivere vanillelikkers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten