Maar al te veel mensen kunnen niet weerstaan aan de verlokking van de gemakken die een paperclip biedt, en werken zo misschien onwillekeurig mee aan het draaiende houden van de tredmolen die een bepaalde maatschappij toch is.
En toch!
Toch was er eens een man die op weg naar zijn werk, op de trap naar het perron waar hij moest overstappen (heel symbolisch: een dagelijks kruispunt in zijn bestaan), werd aangesproken door een andere man die er onmiskenbaar heel wat welvarender uitzag.
Die bood hem, toen niemand acht op hen sloeg, op geheel steelse wijze een glanzende paperclip aan.
Onze man evenwel, dacht bij zichzelf - waar anders? - :
"Dat is toch wel al te simpel," en hij weigerde.
Meer behelsde het voorval niet, om het kort te houden.
Maar het feit dat hij aan de verlokking van de paperclip had weerstaan gaf hem voor de rest van zijn leven enorm veel troost. Ook nadat de trein aan het perron met het kruispunt in zijn leven reeds lang uit dienst genomen was en hij het traject deels op een gele Vespa en daarna met de bus af zou gaan leggen.
1 opmerking:
Laat mij het gewoon een afwijking noemen.
Maar als ik iets mooi vind,
dan kom ik in de verleiding om een compliment te geven.
U kan zich levendig inbeelden
welke desastreuse gevolgen dat kan hebben ...
In de meeste Musea kom ik meestal verdrietig buiten.
Voorzover in en uit, hier synoniemen zijn.
En ik telkens moet bewijzen dat ik geen robot ben ...
mvg
Een reactie posten