Het haalbare compromis

Er was eens een man die tot het inzicht kwam dat dramatische gebeurtenissen zich vaak achter muren afspelen. Om dit te vermijden moest men, dat poneerde hij, alle muren afbreken. Op die manier ontstaat transparantie.

Hij begon met een schaapstal op veilige afstand van het dorp, maar naarmate hij de bebouwde kom naderde ontstond onrust. Met als gevolg dat zij achter wiens muren dramatische gebeurtenissen plaatsgrepen, er al snel in slaagden een coalitie te vormen met hen achter wiens muren er zich omzeggens of helemaal niets afspeelt. Hier werd duidelijk gemikt op de menselijke, maar irreële, manier van denken dat ièderèèn wel iets te verbergen heeft. Op die manier slaagden zij er in de man die de muren sloopte te verjagen naar een ander dorp waar hij uiteindelijk in de anonimiteit zou opgaan.

De moraal van dit verhaal is dat vaak minder goede oplossingen worden gekozen voor het uit de wereld helpen van een fundamenteel maatschappelijk probleem, omdat zij die er voordeel bij hebben en zij die er geen voordeel bij hebben zich vooral focussen op een gemeenschappelijk nadeel. In dit geval het genot van traditioneel doch comfortabel wonen. De minder goede oplossing in dit geval was dat er een wet werd gestemd waarin dramatische gebeurtenissen achter muren illegaal werden verklaard. Zonder evenwel te specifiëren wat precies dramatisch is. Hiervoor diende een ethische commissie in het leven te worden geroepen, waarvoor men eerst de bevoegdheden nader diende te omschrijven. Bevoegdheden die uiteraard proportioneel dienden te blijven met de maatschappelijke impact van de dramatische gebeurtenissen die men wilde verbieden. Iedereen met gezond verzand begrijpt dat dit de allerbeste oplossing was. Dit heet in politieke termen: het haalbare compromis!