De man met de want

Op een hem expliciet verboden strand vond een jongen - eigenlijk toen al een man - eens een fel glanzende, stalen handschoen. Of beter: een want. Er helemaal geen rekening mee houdende dat hij zich op een hem verboden strand bevond, paste hij ze meteen. Met als gevolg dat de want zich - pats - meteen om zijn hand sloot en ze zich, wat hij ook probeerde, niet meer liet afdoen.
Nu, behalve dat het een dwaas zicht was, had dit voor de meeste van zijn activiteiten in zijn latere leven weinig repercussies. Hij werd administratief bediende en was even vervangbaar als de meesten van ons. Alleen wanneer hij (met zijn want) vrouwen die hem wel interesseerden (beter) leerde kennen, dan begon de want te gloeien. En hoe interessanter de vrouw, hoe heter de want!
Echt erg was dat de weinige vrouwen die dat volhielden, en zich lieten aanraken door de hand in de want, daar steevast een brandmerk aan overhielden, met de tekst: "…. heeft mij aangeraakt."
Afhankelijk van het lichaamsdeel kwam dit deze vrouwen (meestal) niet goed uit. Waarom ook? Zij gaven immers slechts gevolg aan volkomen normale driften.
Deze gebeurtenissen compliceerden in hoge mate het gevoelsleven van de man met de want, om nog maar niet te spreken van de lelijk verbrande stomp die zoveel jaren in de want gevangen zat.

Uiteindelijk is hij wel van de want verlost geraakt.
"Ze was ineens los," was hoe hij dat uitlegde.
Nu ligt ze ergens op een bergtop waar geen meisjes mogen komen.