Sedert even heb ik een vriendin waarvan ik niet zeker weet of zij het net zo ernstig meent met mij als ik met haar.
"Ik heb al zoveel meegemaakt," zegt ze "en daarom wil ik je toch eerst op de proef stellen. Je zal je moeten bewijzen."
Wat ze als "proef" voorstelt is echter nooit haalbaar. Zo was er eens het idee dat ik voorzitter zou worden van een uiterst rechtse politieke partij en van daaruit eerste minister van onze deelregering. Het duurde drie weken voor ik haar dat uit het hoofd kon praten want zulks ligt werkelijk niet in mijn aard.
"DUS HOU JE TOCH NIET ÈCHT VAN MIJ," pruilde zij toen iets of wat gemaakt vond ik.
Ook de eis van het van buiten leren van de latijnse namen van alle dieren in onze twee nationale dierentuinen (omdat ik daar intellectueel niet toe in staat ben) kostte mij twee maanden om onderuit te geraken.
Uiteindelijk kwam zij met de opdracht dat ik het Atomium zou inpakken in aluminiumfolie. Ik moest wel accepteren dat het met folie moest van chocoladerepen die zij had gegeten en lekker bevonden, want dat vond zij een pikante gedachte.
Ik ook, dat geef ik toe, maar ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat zij minder chocolade eet dan vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten