"Kom, ik laat je mijn linkervoet zien!" zei ze ineens.
Ik wist totaal niet waar ik het had. Zo vroèg in onze relatie!
"Je linkervoet!?" stamelde ik dankbaar.
Uiteraard wilde ik die zien.
Al bij al was het een doodgewoon linkervoetje, maar dan toch maar het hàre! Met gelakte teennagels.
"Wat een mooie voet," slijmde ik.
"Ja hè, Ik vond dat ik hem toch al maar moest tonen. Per slot sta ik er de helft van de tijd mee in het leven."
Zo had ik dat nog nooit bekeken. Ik kreeg er een totaal andere kijk op.
En nog voor ik de volle betekenis van het moment helemaal doorhad ontblootte zij ineens ook haar rèchtervoet!
Wat moest ik daar op zeggen? Nu wist ik helemaal hoe zij in het leven stond.
Daarna was het duidelijk aan mij om iets te tonen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten