Na lange jaren van onverteldheid dook het ineens weer op. Niemand van ons, zeker de jongsten niet, wist nog precies wat het eigenlijk betekende, maar het feit dat het er ineens was moest wel op iets dieper wijzen. Toch maakte niemand aanstalten om het te vertellen. Alsof onverteldheid geen rechten heeft en dat wij die niet hadden leren respecteren.
Tot het zich tegen de jongste, M., aanschurkte. M. die tot dan toe nog nooit iets te vertellen had gehad greep meteen zijn kans en vertelde het hele verhaal, àlles, onverkort, met alle details, in een duizelingwekkende vaart. Niets of niemand ontziend. Toen hij eindelijk was uitverteld, waren we doodstil. Niet zeker of we nu mochten lachen of moesten huilen. Want er zijn nog meer onvertelde verhalen.
4 opmerkingen:
En een oma die oud is geworden, zonder ooit zelf eens iets te vertellen hebben gehad, krijgt nooit de kans om zoiets te vertellen. Waarom laat het zich makkelijker vertellen door een kindermond? 't Is allemaal de schuld van de onschuld. Arme oma, zij moet nu aan tafel zitten en kan/mag enkel en alleen een wind laten, wanneer de jongste het verhaal wil beginnen ...
@ Blogbaas, de voelhoorns van de jongste worden vaak onderschat.
@ M. Altevree, een kindermond - evenals de kinderhand - is soepel, vooralsnog.
voor Vlindera:
Kan u mij, om uw vraag, die ik niet mag publiceren, genuanceerd te kunnen beantwoorden, uw e-mail adres geven? U kan mij rechtstreeks mailen op blogbaas@yahoo.com.
Maar om reeds kort te antwoorden: neen, het gaat niet over wat u schrijft, het is zeker niet in die context geschreven.
Blogbaas
Hm, een ander prentje.
Een reactie posten