Alma Zichtopzee en de zaak van het penseel van de heer (3)

Verwikkelingen tijdens een lijnvlucht




Het was een devoot prevelend nonnetje, met haar blote voeten in verschrikkelijk versleten leren sandalen, met een kleine rugzak en met iets dat op het foedraal van een biljartkeu leek in de hand, dat haastig over het tarmac kwam aangepinkeld om uiteindelijk als laatste passagier aan boord te gaan van de wekelijkse vlucht naar Rome met Paradise Airlines. Respectvol hielp de steward haar aan boord en begeleidde haar naar haar zitplaats.

"Gaat u hier maar zitten Zuster, en prettige reis," wenste hij haar toe met zijn aangename stem.

Het nonnetje keek eens rustig om zich heen en constateerde zeer tevreden dat zij geen betere zitplaats had kunnen krijgen. Alle stoelen waren bezet, maar in één oogopslag wist zij er zich van de vergewissen dat haar doelwit, mevrouw Teufel, geflankeerd door twee struise geestelijken, die er op hun kleding na niet erg vergeestelijkt uitzagen, pal op de stoel in de rij voor haar zat. Dat stelde Alma Zichtopzee (dat had u uiteraard al geraden) gerust dat ook haar andere eisen om haar vermetel plan een kans van slagen te bieden wel naar behoren ingewilligd zouden zijn.

"Dank de Heer," prevelde zij luidop, "dat ik deze vlucht nog mocht halen," tegelijk strak in de ogen kijkend van een van de twee (de linkse) struise geestelijken, die haar fronsend opnam, als om er zich van te verzekeren dat zij geen gevaar vormde voor mevrouw Teufel en haar vrachtje. Hij had echter totaal geen argwaan en richtte onmiddellijk weer zijn aandacht op de lectuur die hij om de korte vlucht naar Rome te veraangenamen had meegebracht. Nu ja, lectuur, hij probeerde een kruiswoordraadsel in te vullen. Zijn collega, rechts van mevrouw Teufel, bleek verdiept in een semiwetenschappelijke pocketboek zoals men die in boekenshops op luchthavens vaak aantreft: How to kill the Pope: 3 feasable scenario's. Mevrouw Teufel zelf zat verstild tussen hen in, met op haar lippen de zoete glimlach van een vrouw die zich de vorige nacht door iets bijzonders had laten beroeren. Iets dat waarschijnlijk in het foedraal stak dat zij op haar schoot had liggen!

Nu de laatste reiziger aan boord was werd geen tijd meer verloren en het vliegtuig taxiede naar de startbaan. De gebruikelijke aanwijzingen en verboden klonken door de intercom en in een mum van tijd voelden de passagiers dat het vliegtuig een hemelwaartse richting koos.

Alma liet zich door de aangename gewaarwordingen die een opstijgend vliegtuig veroorzaakt evenwel niet van de wijs brengen en concentreerde zich volledig op het mentaal in kaart brengen van alles waarmee zij rekening moest houden, straks, bij het ten uitvoer brengen van het belangrijkste deel van het vermetel plan.

U vermoedt misschien dat de verklede geestelijken op de rij voor haar over een zesde zintuig beschikten, want zo af en toe leek het of zij argwanend omkeken, maar Alma (die op deze hoogte haar gave om gedachten te kunnen lezen ten volle wist te gebruiken) wist wel beter: de ene - van het kruiswoordraadsel - had zichzelf verloren in erotische gedachten, en de andere twijfelde of de drie scenario's wel zo realistisch waren als de auteur van het boek liet uitschijnen. Dat stelde Alma nogmaals gerust en nu richtte zij haar aandacht op een ander personage, dat wij om reden van geheimhouding en literaire spanning pas nu mogen introduceren: de ongelofelijke Sylvain Vartan (op wiens diensten Alma in latere avonturen nog vaak beroep zou doen na het eclatante succes waarmee, zoals dra zal blijken, het vermetele plan ten uitvoer kon worden gebracht), in circusmiddens tot dan toe bekend als de menselijke bromvlieg. Vartan bevond zich niet in het vliegtuig maar hing er aan, ondersteboven, zoals u dat bromvliegen al wel hebt zien doen aan plafonds, en dat precies onder de stoel waar Mevrouw Teufel zat na te genieten van haar zalige nacht. Via het medium van de gedachtentransfer (een gave waarover Sylvain Vartan als bij wonder ook beschikte) bracht Alma hem op de hoogte van de situatie in het vliegtuig en verzekerde zij er zich van dat ook met hem alles in orde was. Krampen in de kuitspieren zouden het plan lelijk in de war kunnen sturen, maar Sylvain stelde haar gerust. Hij had al wel boven heter vuren gehangen!

"Goed," dacht Alma in zijn richting, "over exact zeven minuten treed ik in actie."

"Ik ben er klaar voor" herdacht Sylvain in omgekeerde richting.

Met die geruststellende gedachte verliet Alma haar stoel om zich terug te trekken voor een privéactiviteit op het toilet van de zilveren vogel in wiens buik zij zich bevond.

Exact 6 minuten en 66 seconden later, toen Alma niet toevallig pal achter de twee verklede geestelijken en mevr. Teufel op het middenpad van de jet stond, brak de hel los. Een explosie die, volgens de getuigen in het vliegtuig, van buiten leek te komen sloeg een gat van ongeveer 40 cm doorsnee in de vloer van het vliegtuig, precies onder de voeten van mevrouw Teufel die, mede door de luide knal van de ontploffing opschrok uit haar nagenietingen en, gepaard aan een luide kreet van complete verrassing en onvoorbereidheid, uit pure schrik, in een reflex, het foedraal op haar schoot hoog in de lucht wierp. Ook de twee valse pastoors hadden deze verwikkeling niet zien aankomen en terwijl zij van puur ongeloof een halve seconde lang het gat in het midden voor hun voeten aanschouwden maakte Alma van die eeuwigheid gebruik om het echte foedraal op te vangen en het in één vloeiende beweging te vervangen door de replica die zij, uiteraard voor dit doeleind, zoals voorzien in haar vermetel plan, mee naar het toilet had genomen. Op datzelfde moment weerklonk er een tweede explosie en ontstond er eensklaps een nieuw gat van 40 cm doorsnee, ditmaal evenwel àchter de stoel van mevrouw Teufel, dus net voor Alma’s plaats, zodat zij, in feite door die vloeiende beweging van daarnet voort te zetten, het net bemachtigde foedraal erdoorheen naar buiten kon gooien alwaar het precies in het geopende rugzakje van Sylvain Vartan belandde, wat voor hem meteen het signaal was om in vrije val de Italiaanse bodem op te gaan zoeken.

Daarmee, zo zal u denken, was de kous af en het vermetel plan van Alma Zichtopzee briljant geslaagd, maar dan rekent u toch buiten de bodyguards van Mevr. Teufel, die zich weliswaar door de éérste explosie van de wijs hadden laten brengen, MAAR… NIET MEER DOOR DE TWEEDE! Vanuit zijn ooghoeken had de kruiswoordraadselaar het manoeuvre waarmee Alma “iets” uit het vliegtuig gooide opgemerkt en onmiddellijk begrepen wat er was gebeurd. Hij schreeuwde, gelardeerd met weinig geestelijke termen, moord en brand dat “die valse non” een foedraal had verwisseld en uit het vliegtuig had gegooid en dat onmiddellijk een onderzoek moest worden ingesteld opdat het rechtmatige foedraal bij de rechtmatige eigenares – waarbij hij met priemende wijsvinger mevrouw Teufel aanwees - zou terugkeren en dat valse nonnen onderworpen dienden te worden aan helse straffen in duistere kerkers. Iets waarbij hij zich een en ander leek te kunnen voorstellen!

Niemand in het vliegtuig hechtte echter veel geloof aan het feit dat een devoot en frêle uitziend nonnetje tot zulk een precies en acrobatisch opzet in staat was en, ware het niet dat een meisje, een kind van pas zeven jaar bovendien, getuigde dat vlak na de tweede explosie iets dat, volgens haar woorden, op een bromvlieg leek, vanonder het vliegtuig was losgekomen en naar beneden gevallen, waarbij na verloop van tijd een mooie rode parachute was opengegaan, dan hadden Teufel en trawanten waarschijnlijk het recht in eigen handen genomen.

Op basis van deze kinderlijke getuigenis werd Alma na de landing, met de nodige verontschuldigingen van de bemanning, maar dat het “gezien de objectieve getuige nu eenmaal niet anders kon, maar dat alles wel in orde zou komen” aan de luchthavenpolitie uitgeleverd. Echter niet vòòr Mevrouw Teufel, nog hatelijk wist op te merken, dat zij haar nog wel zouden weten te vinden en Alma beheerst had geantwoord dat zij nieuwsgierig zou afwachten.

Eenmaal uit het zicht van de razende mevrouw Teufel, die inmiddels ook de inhoud van het verwisselde foedraal had geverifieerd en een vettige, harige varkenspoot had aangetroffen, en haar vuilbekkende trawanten, werd Alma Zichtopzee met de nodige egards, niet naar een cel, maar met een anonieme Italiaanse regeringslimousine naar een van de sjiekte Romeinse hotels, het Montecarlo, gebracht, alwaar zij bij haar inchecken een pakje overhandigd kreeg dat ene Silvio Vartani zopas voor haar was komen afgeven. Met een verzaligde glimlach op haar lippen nam Alma Zichtopzee het foedraal, want dat was het natuurlijk, in ontvangst en trok er zich mee terug in haar suite, één eindeloos lange aangename nacht lang!

Wordt vervolgd