Gisteren kerstkaartencontrole gekregen.
Het Comité tegen zinloze feesten is eindelijk in actie geschoten. Ik had er al veel over gelezen, maar nog niemand in mijn omgeving is er mee in aanraking geweest.
Al bij al is het meegevallen. Zij waren met twee, en zij legitimeerden zich zoals het hoort: beleefd, maar toch met een houding die autoriteit en kennis van zaken uitstraalde. Zo hoort het.
Het was ook vlug voorbij. Of ik de kerstkaarten die ik de afgelopen drie jaar heb ontvangen kon tonen. Dat was geen probleem uiteraard. Ik bewaar die namelijk in een speciale doos. Mijn “Kerstkaartendoos.”
“Gerard,” zei de kleine magere tegen de grote kale, “hij heeft er meer dan jij, laten we maar niet aandringen.”
Ik hoefde alleen nog drie namen van personen te geven aan wie ik een kaart had gestuurd, opdat zij verder konden met hun enquête.
Een makkie.
“I wish you a Merry Christmas,” monkelde ik net stil genoeg, opdat zij het niet zouden horen bij het buitengaan. Je weet maar nooit, stel dat zij naar de kaartjes van mijn Vaderdagen zouden vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten