Tijdens mijn veelbeschreven voettocht doorheen Europa kwam ik ook in de streek van het Italiaanse Dentifrigia terecht. Uiteraard heb ik daar de kans niet laten liggen om de beroemde lokale tandpastarupsenkwekerijen te bezoeken. De artisanale tandpasta's uit Dentifrigia zijn wereldvermaard en worden gegeerd door de groten der aarde.
De ambachtelijke tandpastateeltwijze van Dentifrigia stamt nog uit de tijd van het oude Atlantis, waar men al zeer vroeg ontdekte hoe men de tandpastarups (zie illustratie) op de onderkant van rabarberbladeren kon kweken. De Atlantiërs ontdekten ook hoe, en - cruciaal - op welk moment (!) men de ontlasting van de tandpastarups moet oogsten om die als halffabricaat voor gebruiksklare tandpasta aan te kunnen wenden.
Tandpasta was het belangrijkste exportproduct van Atlantis en via de legendarische Tandpastaroute kwam het product, de rups zelf èn de formule van de productie van tandpasta als eindproduct, in de streek van het huidige Dentifrigia terecht. Alwaar zij van generatie op generatie zou worden overgedragen door enkele op matriarchale leest geschoeide familieclans.
Met mijn eigen ogen heb ik mogen aanschouwen dat het oogsten van de tandpastarupsendrek een duivels pietepeuterig karwei is waarvoor om louter traditionele redenen, massaal, alleen jonge meisjes worden ingezet die nog geen maandstonden hebben gekregen. De reden daarvoor is, zo werd mij verteld door een lokale bron, dat de tandpastarups, op het moment dat zij haar ontlasting afscheidt, geen winden van oude vrouwen verdraagt. Niet zozeer omwille van het pijnlijke geluid, als wel wegens de combinatie van de scherpe, penetrante geur èn de subtiele sonoriteit. In deze context vernam ik, en dit kan een primeur zijn voor de lezers, dat iedere clan niet alleen over een eigen ("de enige ware") geheime formule voor de maak van tandpasta beschikt, maar ook over een zo mogelijk nog geheimer onfeilbaar recept voor een stamppot die winderigheid bevordert.
De naast de tandpastakweek al haast even bekende, of beter gezegd beruchte, bloedvetes van Dentifrigia vinden allemaal hun oorsprong in dit recept. Het blijft namelijk een onhebbelijke traditie dat, om de oogst van de buren te doen mislukken, de oudste Mama van de ene clan geruisloos de tandpastarupsengaard van de buren insluipt om daar, precies op het cruciale oogstmoment, twee seconden vòòr dat alle jonge maagden gelijktijdig de kostbare rupsendrek gaan oogsten, een krakende wind te ontkurken (Ja, dit is de letterlijke vertaling van de uitdrukking die de Dentifrigianen gebruiken, wanneer zij het hebben over het laten van deze bijzondere winden).
De laatste vete met dodelijke afloop dateert inmiddels van de jaren zeventig van vorige eeuw, toen de Colgata-clan gruwelijk werd uitgemoord door de Prodento's, na het mislukken van de oogst van deze laatsten. De glazen pot gevuld met dode rupsen midden op tafel in de kamer waar de kadavers van de Colgata waren neergesmeten liet geen twijfel bestaan over de oorzaak van het drama.
Lang heeft mijn bezoek aan Dentifrigia niet geduurd aangezien de lokale wijn spijtig genoeg niet van dezelfde hoge kwaliteit is als de tandpasta. In de tweede nacht van mijn verblijf ben ik, gebruik makende van de duisternis (het was een maanloze nacht) de bergpas overgestoken richting Rome, er voor zorgende dat mijn gehavende darmen geen windje lieten ontsnappen.
Dat had mij zeker het leven gekost.
.jpg)