Zwijgen

Ik ben een babbelaar.
Ja, een roddelaar zelfs.
En nu wil men dat ik zwijg.
Dat ik niks zeg.
Ik mag leuteren tegen de sterren op, maar ik mag niks zeggen.
Weet u hoe moeilijk dat is?
Héél moeilijk.
Vooral voor iemand zoals ik.

Want ik weet veel!
ENORM VEEL.

Daarbij komt ook dat ik enorm vergeetachtig ben.
Er dreigt een schat aan kennis verloren te gaan door mijn zwijgen, dat staat wel vast.
Overmorgen weet ik al meer dan de helft niet meer van wat ik nu nog wel weet, al zal ik op zijn beurt natuurlijk ook weer dingen te weten zijn gekomen die ik nu nog niet weet.
Dat komt en dat gaat zo met kennis. Het is als de zee.

Maar goed, ze willen het zo, dus zwijg ik.
Alleen, ze moeten overmorgen niet afkomen om iets te weten over eergisteren.

No way!

Wie het zwijgen zaait zal stilte oogsten.
Meer zelfs, ik zal de vergetelheid cultiveren!