In de sfeer van Allerheiligen doet een mens soms rare dingen. Zo werd ik plots overvallen door de vraag of ik niet op een of andere manier de dood van een medemens op mijn geweten zou kunnen hebben.
Een interessante, maar op het twèède gezicht aartsmoeilijke vraag.
Op het eerste gezicht kan ik er mij makkelijk vanaf maken door te zeggen: "Neen, ik heb beslist nog nooit willens en wetens iemand vermoord of door een vorm van roekeloos gedrag de dood ingejaagd. "
Maar op het tweede gezicht, valt het eigenlijk nooit helemaal uit te sluiten dat ik door een of andere beslissing of daad, onbewust weliswaar, maar toch causaal in verband brengbaar, aan de basis lig van het verscheiden van een medemens!
En nu pieker ik mij dus al dagen suf over het feit of ik door die ene vrouw twee uur aan het lijntje te houden om zogenaamde dwingende redenen (redenen die eigenlijk alleen in mijn hoofd bestaan), het misschien toch wel mijn schuld is dat zij daardoor vier uur later dan normaal haar oude moedertje ging bezoeken, terwijl dat mensje precies toen haar dochter de voordeur opende, de geest gaf. Het oude vrouwtje was anderhalf uur eerder op een lelijke manier van de keldertrap gevallen, had een lelijke schedelfractuur opgelopen en was op die manier onder helse pijnen gestorven.
Bovenstaande paragraaf is eerder fictief, maar kijk, dat zijn nu dilemma's waar ik wakker van kan liggen.
1 opmerking:
Tja, dat zijn inderdaad serieuze dilemma's.
Gelukkig is het fictie...
Leuke blog heb je!
Een reactie posten