Het onderhoud

Ik heb heel lang de boot kunnen afhouden maar vanmiddag heb ik hen dan toch ontvangen: An, Jan en Ingrid.
Volgens mijn secretaresse zou Floris er ook zijn, maar hij is niet komen opdagen.

Het was een vreemde ervaring om mijn eigen verzinsels voor mij te zien zitten. Kwaad en revendicatief. Of ik er nu eindelijk mee zou ophouden. Met al die nonsens over hen. Hen afschilderen als onaangepasten, wereldvreemden, zielepoten, gefrustreerden, trutten, zazous uit de jaren vijfitg!
Die laatste opmerking kwam van Jan. Hij weet blijkbaar toch niet helemaal wat dat betekent, want dàt verwijt houdt toch geen steek.

- Dat was helemaal mijn bedoeling niet! Jullie zijn gewoon verzinsels, zonder meer. Je hoeft daar niks achter te zoeken. Ik moet toch met iets mijn tijd verdrijven. Beter dat dan aan de drank, of niet?

Maar ik kon hen helemaal niet overtuigen.

- Wij zullen het aan je vrouw vertellen!
- Weten ze wel op je werk waarmee jij je bezig houdt?
- Waarom laat je ons niet eens iets positief doen? Een Aziaatje adopteren of zo? Of een negertje, zoals Madonna!

En nu twijfel ik dus. Niet omdat ze mij bedreigen, ik heb al erger meegemaakt, maar misschien hebben ze gelijk op een andere manier en moet ik er maar helemaal mee ophouden.
Compleet.
Met deze blog.

Is dit trouwens wel een blog?

Ik kan met de hand op het hart beweren dat vijfennegentig percent van wat ik tot nu toe heb geschreven fictief is.

Maar het zal toch wel ergens vandaan komen, verweet Ingrid mij?

Of misschien moet ik wat beter doseren. En zorgvuldiger uitkijken. Zodat de nietsvermoedende lezer toch op een of andere manier weet waar hij aan toe is (met symbolen of zo).

- Wel, ik zal zien wat ik kan doen, maar ik beloof niks, zei ik toen ze gedrieën ontevreden maar gedecideerd mijn kantoor verlieten.

Eén ding heb ik uit deze ontmoeting echter wel geleerd: An is véél knapper dan ik dacht!