Ik ben moe, doodmoe.Een week tandpijn, slecht slapen en veel geleuter op het werk slopen een man meer dan hij meestal wil toegeven. Maar ik geef het toch toe. Vooral nadat ik vanmiddag meer dan twee uur met opengesperde en vastgeklemde kaken drie tandwortelkanaalvullingen onderging. Het hadden er vier moeten zijn, maar mijn tandarts kon dat vierde kanaal maar niet vinden.
Wat zeg ik: mijn tandarts? Inderdaad, ik durf nog niet beweren dat ik over mijn tandartsangst heen ben (de behandeling is nog niet afgelopen), maar het is voor het eerst in mijn leven dat ik mij als een volwaardig patiënt heb gevoeld bij een tandarts en niet als caviteit nr. zoveel bij wie dan bijvoorbeeld de verkeerde kies wordt geëvacueerd. Neen, ik overdrijf dit niet.
Als ik werkelijk over die angst heen blijk kan ik met de volgende afrekenen. Dat wordt een ander paar mouwen.
Nog vandaag: Doctor Dré is dood.
Nu dacht ik eerst dat dat een Amerikaanse rapper was, maar neen, het gaat om Dokter Dré uit Thuis.
Dat feuilleton is helemaal niet aan mij besteed, maar ik ken Nolle Versijp van heel wat schooltelevisieuitzendingen en als de lieve opa die enige jaren geleden kinderboeken voorstelde op teevee. Het toeval wil dat ik nu al enkele dagen op zoek ben naar een van die boeken, dat ik toen op zijn aanraden heb gekocht. Iets met een ijsbeer. Het ligt ergens op zolder, maar met al die tandpijnperikelen ben ik nog zo hoog niet geklommen.
Blogbaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten