De Raymond Poulidor van de schooldagen. Hij zal nooit de eerste zijn. Of nooit de laatste. De tweede schooldag krijgt totaal geen aandacht van pers en andere media. Hij is nochtans, precies omdat hij tweede is, de verschrikkelijkste, de triestigste, de meest desolate, de meest wanhopige, de meest definitieve.
Het is de dag dat de klaslokalen en de refters weer stinken als vanouds. Geuren die op de eerste dag nog overvleugeld worden door vakantieherinneringen, maar die zich pas de tweede dag onweerstaanbaar opdringen.
Het is ook de dag dat vakantiezonnebruin geen indruk meer maakt, want het is op de eerste dag dat de vakantieverhalen worden verteld.
En bovenal is het de dag waarop de hiërarchie wordt vastgelegd:
de slimmen laten zich opmerken door een of andere intelligente opmerking of met een mooi geördende boekentas. De dommen en de meelopers door zich weg te stoppen als fatale vragen worden gesteld of door er gewoon verkeerd op te antwoorden. Zoiets maak je zelden nog goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten