Bestolen! (en mijn reactie die slaat als een tang op een varken)

Ik zoek weer naar een nieuwe toon, een nieuw ritme, voor de stukjes die ik schrijf, en dat lukt me niet zo goed vind ik. Op een of andere manier wil ik af van het gratuite "plezant" doen, al mag het uiteraard wel luchtig en grappig blijven.

Vandaag valt mij dit evenwel extra zwaar omdat ik gisteren voor de tweede keer in een maand, en voor de derde keer in vier maanden ben bestolen. Al mijn persoonlijke papieren, betaalkaarten, enz.

FOETSIE.

Het erge is dat het gisteren onder mijn ogen is gebeurd en ik dus voor de volle 100% weet dat het om "leden" van de vaak over de tong gaande groep "allochtonen" gaat. Iets wat ik anders als beschuldiging nooit ofte nooit zou uitspreken.

Ik vind dit heel erg voor mezelf (laten we eerlijk én egoïstisch zijn), maar ook voor de "allochtonen" die het waarschijnlijk niet verdienen om de collectieve schuld te krijgen.

Maar verdien ik het om bestolen te worden?

Moet ik verzwijgen wat ik gezien en gehoord heb?

Hoe kan ik respect blijven opbrengen?

Moet ik dat?

Ik voel mij ook niet gerespecteerd!

Ik schrijf dit omdat ik net in Humo een artikel las over (of met) ene Saïd, een (dixit Humo) bevoorrechte getuige inzake extremistische moslims in België. Ja, u hebt gelijk en u hoeft mij niet op het onlogische verband te wijzen: het stelen van mijn portefeuille heeft niks te maken met moslimextremisme ( al weet je nooit!), maar ik stel mijzelf toch de vraag: waar zitten al die gematigde moslims die niet akkoord gaan met de fundamentalisten, met het feit dat zij ten onrechte moeten opdraaien voor het imago dat hen door een minderheid hunner broeders wordt aangesmeerd en met tal van ander fraais? Op welke manier komen zij op voor hun visie? Hun rechten? Hun waardigheid?

Ik ben in deze ogenblikken van verontwaardiging en nood misschien niet helemaal/helemaal niet objectief, maar ik merk bijzonder weinig van een reële maatschappelijke betrokkenheid. Vooral omdat de visie, de rechten, de waardigheid waarnaar ik hierboven verwijs, in feite ook de mijne zijn en dus ook met een ander woord kunnen worden omschreven: solidariteit!

Uw zwaar geschokte

blogbaas