De mini-mannetjes staan paraat

Maar zijn de mini-mannetjes er echt wel klaar voor?
Ik weet het nog zo niet.

Hun verstand is zo klein,
Hun beentjes zo kort.
Hun schouders wel erg smal.

Kunnen wij hun beloften wel vertrouwen?
Mischien wel, misschien niet.

De vraag is, hoe gaan zij hun visie waar maken?

Zij kunnen niet bij het bovenste rek.
Niet in drie stappen oversteken.
Zij begrijpen weinig meerlettergrepige woorden.
Zij zien niet verder dan het eerste obstakel.

Geven wij hun ons vertrouwen?
Voor mij blijft het een gok.

En waar blijven toch de reuzen?

Dansen

Ik ben een venter. Ik vent salondansen.

Mijn werkterrein zijn de kleinere voorsteden van ons land, en ook in het zuiden van Nederland. Ik kies die wijken waar de bewoners gemiddeld ouder dan vijfenveertig zijn. Daar zitten de meeste vereenzaamde vrouwen tussen. Zij vormen een dankbaar publiek!
Hun man maakt hen wijs dat hij het druk heeft, dat hij belangrijk is op zijn werk en laat met dergelijke smoezen het volle gewicht van de opvoeding van de kinderen en de huiselijke besognes op de schouders van die ouder wordende vrouwen vallen.

Een vlotte bink die hen een salondans komt aanleren is een ware verademing! Vier op de tien huizen waar ik aanbel happen toe!
Na tien lessen aan huis (ik breng eigen materiaal mee) krijgen zij van mij een certificaat.

Ik geef toe, ik los er hun problemen niet mee op, maar een aangename verstrooiing is het wel!

Ingrid en Jan: Ingrid maakt zich zorgen

- Een dik gat Ingrid? In die rok? Ik ben er zeker van dat weinig mannen het met je eens zullen zijn.

Verkiezingen

En ik zou geen religieuze symbolen mogen dragen wanneer ik ga stemmen? Dan kennen ze mij nog niet!

In welke toestand bevindt u zich?

Deze mag ik echt niet vergeten!

Gisteren, in het VTM nieuws gaf de heer Colpin, woordvoerder of iets dergelijks van het parket te Brussel, uitleg bij het verscheiden van een allochtone in hechtenis genomene, nadat die een of tweemaal kalmeringsmiddelen kreeg toegediend.

Het personeel vond hem "in de toestand van lijk" in zijn cel.

Dra bevond ik mezelf in de toestand van schaterlachende nieuws-gierige.

Een goede afloop

Gisteren heb ik wel dertig kilometer gereden op een leeglopende achterband. Griezelig spannend was dat!
Het voelt bijna even erg en wanhopig aan als een aflopende relatie.

Een gothic!

Ik ken een gothic. Nu ja, kennen? Hij is gothic in het weekend en komt op werkdagen aansloffen in een slecht passend maatpak. Soms draagt hij een das. Meestal niet.

Hij klasseert dozen met dossiers die hij dan in een kast zet. Op aanwijzigingen van zijn bazin verplaatst hij die dozen (en heel af en toe de hele kast), zodat het lijkt dat er op zijn dienst continu activiteit heerst.

Af en toe krijgt hij ook bezoek. Van mensen die hem de wet komen spellen. Hij pikt dat. Hoe meer er word gespeld, hoe vriendelijker hij gaat glimlachen.

Soms laat hij zijn dozen staan omdat zijn bazin hem met een externe opdracht opscheept. Meestal om een ander soort doos (geen dossiers, maar een of ander drukwerkje) ergens te gaan afleveren. In Charleroi of Antwerpen.

Naar het schijnt doet hij dat heel punctueel en met in acht nemen van de elementaire regels van beleefdheid.

Maar in het weekend is hij gothic! Dat behoort tot zijn privé-leven, waarover ik weinig weet.

Behalve dus dat hij gothic is.

Orangeade (2)

Je zou het woord opnieuw kunnen lanceren, maar dan als een parfum!

Ik herinner mij een meisje over wie ik mij, indien u mij zou vragen hoe ze was, eigenlijk niks specifiek meer kan herinneren. Al weet ik zeker dat ik haar ooit heb gekend.Ergens zit zij nog in mij, maar dan als iets vaags en vertrouwd. Maar ook weer niet zo belangrijk om mij dagelijks weer voor de geest te halen hoe mooi zij kon lachen, hoe zacht zij kon strelen of hoe goed zij Frans kon spreken. Dat soort herinnering is zij niet geworden.

Had er in die tijd Orangeade bestaan (als parfum), dan weet ik zeker dat ik mij haar véél beter zou herinneren. Absoluut! Ik was in die tijd namelijk een verwoed parfumschenker. Zij zou zeker een flesje hebben gekregen voor haar verjaardag, of om een andere reden die ik mij dus nu niet meer kan herinneren. Zelfs haar naam schiet mij nu even niet meer te binnen.

Jaja, orangeade is een woord met mogelijkheden. Let op wat ik zeg.

Jan en An: tomaat

- Smakelijk Jan, dat ziet er lekker uit.
- Ja, een Martino, zeer pikant en telkens als ik in een stukje tomaat bijt denk ik aan jou.
- Dat is lief.
- Je hebt zulke leuke rooie wangen.

Geld!

Ik zal niet beweren dat ik er tekort heb, maar tevéél heb ik ook niet.

Dat ziet u aan mijn kleren,
mijn schoenen,
mijn auto,
mijn vrouw,
mijn kinderen,
mijn tuin,
mijn inkopen,
mijn uurwerk.

Kortom, aan vrijwel alles wat ik bezit.

Behalve aan mijn ondergoed!
Dat krijgt u onder geen beding te zien.

Orangeade

Het is eeuwen geleden dat ik dat woord nog heb horen gebruiken.

Nochtans, er was een tijd waarin het heel gangbaar was.
Wilt u een glaasje orangeade?
Dat sloeg ik zelden af.
Mijn grootmoeder, neen, mijn beide grootmoeders konden het zelf máken!
Kom daar nu nog eens om.
Ook mijn moeder schonk het.
En het was altijd lekker.
Samen met de dreiging van de communistische atoombommen is ook de orangeade uit ons leven verdwenen.
Nu klinkt het als een meisjesnaam.
Kent u iemand die Orangeade heet?
Ik nog niet.

Jan en Ingrid en de uitnodiging

- Kijk Jan, we zijn uitgenodigd op het huwelijk van Hugo en Inge.
- Wat een klassiek kaartje zeg. Voor de rest pretenderen zij "alternatief" te zijn!
- Dat dacht ik ook al. Ik vraag mij trouwens af waarom op dat soort kaartjes altijd vogels moeten staan?
- Maar Ingrid, dat is symbolisch: het zijn tortelduifjes! Maar het is tevens een duidelijke boodschap. Die vogeltjes betekenen gewoon dat ze, als getrouwd koppel, complexloos kunnen vogelen!
- Méén je dat?
- Is het niet waar soms?

Kijk en leer!

Vannacht het bezoek gekregen van een nachtmerrie!

Er waren dieven in huis!
Zij maakten sinistere geluiden!!
Voor het eerst in zeven jaar kraakte onze trap onder menselijk gewicht!!!

Volgens mijn vrouw zijn mijn nachtmerries afzichtelijk angstwekkend.
Het begint met vastberaden gekreun en armgezwaai, symptomen die snel overgaan in hels geroep, en violente spasmen. Als een lamme die zijn einde ziet naderen en zich met zijn beperkte mogelijkheden daartegen verzet.
Zo voel ik mij inderdaad tijdens een nachtmerrie.

De volgende ochtend. Vanmorgen dus, was ik ziek. 39° koorts. En dat op een van de weerkundig mooiste dagen van het jaar, zoals het zich laat aanzien.

Het lijkt mij een griepje te zijn en ik ben zinnens het uit te zweten zodat ik morgen weer aan de slag kan want, het blijkt niet uit deze blog, maar ik doe mijn werk graag.

Ziek zijn doe je echter niet ongestoord. Je hebt namelijk ineens de tijd om over jezelf na te denken (tussen de slaapsessies door), maar daarover straks meer.

Rond tien uur werd ik uit mijn bed gebeld door meneer Telenet! (Hoe wist die dat ik thuis was?) Op een gladde verkopermanier wenste hij mij een fantastisch aanbod te doen.

Nu zou je denken dat wanneer je aan zo iemand netjes zegt dat je ziek bent en eigenlijk niet gestoord wenst te worden, dat die zich dan verontschuldigd en eventueel een afspraak maakt om een andere keer te bellen. Niet meneer Telenet! Die dramt er rustig doorheen.

In een koortsige bui raak ik echter sneller opgewonden dan normaal (men noemt mij kalm en zachtaardig) en met verheven stem onderbrak ik het heerschap:

"Excuseert u mij, maar nogmaals, ik ben ziek. Bovendien interesseert mij uw aanbod totaal niet!"

Toen begon het festival van de goede manieren pas!

"En waarom niet, het is werkelijk een buitenk..."

Op dat moment geef ik toe was mijn geduld op en ik haakte in.

Tot mijn verwondering ging de telefoon binnen een fractie van een seconde weer aan het bellen!

Wie kon dat zijn, op mijn enige ziektedag van het jaar belt men mij twee keer thuis op?!

"Hallo, u spreekt met Telenet, de lijn werd onderbroken..."
"Meneer, Telenet interesseert mij niet, anderhalf jaar geleden hebt u mij al eens ongevraagd klant gemaakt en toen heb ik gezworen nooit of nooit meer met Telenet in zee te gaan. Ik vind uw firma onbetrouwbaar, onbeschoft en onbeschaafd!"

Nu ja, die laatste zin heb ik niet helemaal op die manier gezegd, wel sloot ik het onderhoud af met een welgemeend:

"Meneer, ik heb u in het begin van het gesprek gezegd dat ik ziek ben en dat mijn hoofd niet naar een formidabele aanbieding staat."

Opnieuw haakte ik in.

Opnieuw ging de telefoon. Ik liet hem maar rinkelen. Na een nachtmerrie is zulk een geluid eigenlijk niet zo verschrikkelijk.

Dat is nu twee uurtjes geleden. Van slapen is echter niks meer gekomen. De hypochonder in mij heeft ongevraagd het woord genomen.

Is dit eigenlijk wel een griep?
Mijn zicht gaat fel achteruit en er bestaan zeldzame kankers in de hersens die daar de oorzaak van kunnen zijn.
Bovendien, ben ik niet op de leeftijd gekomen (en zelfs al wat voorbij) waarop mannen met een midlife crisis horen te worstelen? Gaat het echt wel zo goed met mij en mijn gezin?
Eigenlijk wijst alles op een depressie, getriggerd door die twee diefstallen die mij de afgelopen maand zijn overkomen. Zoiets raakt je in je diepste wezen!
Heb ik dan toch niet alles en iedereen om écht gelukkig te zijn?

Hopelijk laat men mij vanmiddag met rust.

Blogbaas

Anton

Eigenlijk lijkt het overlijden van zijn vrouw op niet meer dan een kleine rimpeling in het leven van de goede Anton. Een rimpeling op een ogenschijnlijk verzuurde waterplas.

Hij gaat gewoon door met zich 's morgens te scheren.
Voor zichzelf twee spiegeleieren te bakken.
Een thermos koffie te zetten.
De post te sorteren alvorens hem te openen.
Naar de kruidenier te sjokken.
Tweemaal in de week naar de kaartclub te gaan.
De jaarlijkse schoonmaak te doen (stof afnemen)
De kleinkinderen te ontvangen (als ze komen!)

"Mis je haar?" vroeg men soms.
(Om eerlijk te zijn: dat werd hem maar één keer gevraagd).

"Ja."

Wat Anton met één woord kan zeggen, zegt hij niet met twee.

Uniek in de wereld (2)

Ik heb het een tijdje verborgen willen houden. Tot ik niet anders meer kon en ermee naar de dokter ben gegaan. Die kon het fenomeen ook niet verklaren, behalve dat hij in zijn patiëntenkring een man heeft op wiens hoofd zich een forse penis schijnt te ontwikkelen.

Ik, ik krijg er een vagina bij. Dat voelt vreemd aan. Mijn leven is al niet zo eenvoudig met één exemplaar, maar een tweede compliceert een en ander nog meer. Die tweede vagina, eigenlijk nog maar een klein spleetje, ontwikkelt zich boven op mijn hoofd. Bijna in het midden op mijn kruin.

Op het werk heeft nog niemand iets opgemerkt, maar ik weet zeker dat er achter mijn rug gepraat zal worden eens het duidelijk zichtbaar wordt.. En de mannen, hoe zullen zij reageren. Waarschijnlijk doe ik er goed aan om het diensthoofd te verwittigen. Maar dat is ook een man! Ik hoop dat ik toestemming krijg om een hoofddoek te dragen.

Tot op heden heb ik er nog niet echt last van, maar stel dat zij blijft groeien en volwassen afmetingen krijgt, met de inherente seksuele behoeften die erbij horen? Wat dan?
Ik hoor daar heel goed over na te denken. zegt mijn dokter.

Misschien moeten wij, die man met een tweede penis, en ik de koppen eens bij elkaar steken, stelt hij, mijn dokter dus, voor. Wat hij daarmee bedoelt begrijp ik niet helemaal, maar het zal wel met een medisch oogmerk zijn dat hij zoiets voorstelt. Om te kijken of we iets gemeen hebben of zo.

Ik zal er eens over nadenken. Het lijkt mij wel een unieke situatie.

An en Jan: Schandaal!

- Kom Jan, dit pikken we niet!
- Je hebt gelijk An, het is een echt schandaal.
- We zeggen het hem in zijn gezicht.
- Ja, kort en bondig. Geen gezeik meer. Wat een lul!
- Een wekelijkse vergadering? Hoe haalt hij het in zijn hoofd? We zien elkaar toch dikwijls genoeg in de keuken, bij de koffie?
- Al dat nieuwerwets gedoe, cohesie binnen de dienst, efficiënt communiceren, nadenken over waar we mee bezig zijn! K.P.I.'s? Wie denkt hij dat we zijn? Getemde apen? Alsof we hier niet al jaren werken?!
- Ja An, en dat jij als koffiemeisje er buiten wordt gehouden, dat is wel het toppunt! Hij kent geen respect, voor niemand!
- Precies, maar hij moest eens weten dat ik vorige week in zijn koffie heb gespuwd, dat heeft hij dus wel verdient, achteraf bekeken!
- Jij... Jij hebt in zijn koffie gespuwd?
- Precies, ik spuw in de koffie van iedereen die op mij neerkijkt!
- O Ja? En ik? Reken je mij bij...
- Kom, we zijn er, voer jij maar het woord.

Uniek in de wereld

Ik ben bang dat ik er een penis bij krijg. En als man heb ik er aan één genoeg.
Die tweede penis, eigenlijk nog maar een minuscuul slurfje, ontwikkelt zich boven op mijn hoofd. Daar waar ik kaal wordt.
Mijn collega's hebben blijkbaar nog niks opgemerkt, althans zij zwijgen er over, maar ik weet zeker dat er achter mijn rug over geroddeld wordt. Lang kan de spot nu niet meer uitblijven. Waarschijnlijk wordt ik ook bij de dienstchef geroepen!

Tot op heden is deze ontwikkeling niet hinderlijk in mijn werkzaamheden, maar stel dat dit nieuwe orgaantje ook behept is met het vermogen om oncontroleerbare erectiestanden in te nemen. Wat dan? Het laten verwijderen?

Ik moet hierover eens heel goed nadenken. Dit is een geheel nieuwe situatie voor mij waaraan misschien ook wel voordelen zijn verbonden. Waarschijnlijk ben ik wel uniek in de wereld!

Dat zou best wel kunnen denkt u niet?

En dan valt er geld te verdienen!

Daar ben ik weer!

Ziezo, daar ben ik weer! Terug uit Sofia. Wat een ervaring! Het zal mij nog wel een paar dagen kosten om voor mezelf uit te maken wat ik van een en ander moet denken.

De Bulgaren, zijn zij gelukkig?

Zijn zij elegant?

Rijk?

Arm?

Vragen die ik niet waag te beantwoorden, maar Sofia zet je wel aan het denken.

Om het in perspectief te plaatsen: het gemiddelde maandloon van een werkende Bulgaar is 200 euro naar het schijnt.

Blogbaas

Kalenderman

- Ach, ach, wie kan mij toch helpen? Ik haal die deadline nooit of te nimmer.
- Vreest niet, hier ben ik, Kalenderman, ik kan jou helpen!
- Oh, Oh Kalenderman? Wat zul je doen?
- Heel eenvoudig, op mijn magische kalenderblad verander ik de datum van de 12de in de 10de! Zo heb je opnieuw twee dagen om op tijd aan je taak te beginnen.
- Het is een wonder! Dank je Kalenderman!
- Het is niets bijzonder, het is een kwestie van tijd. Tot gisteren!

Sofia

In de consternatie vergat ik het haast te zeggen. Morgen vertrek ik met een missie naar Sofia: de stad, niet de vrouw.

Blogbaas

Bestolen! (en mijn reactie die slaat als een tang op een varken)

Ik zoek weer naar een nieuwe toon, een nieuw ritme, voor de stukjes die ik schrijf, en dat lukt me niet zo goed vind ik. Op een of andere manier wil ik af van het gratuite "plezant" doen, al mag het uiteraard wel luchtig en grappig blijven.

Vandaag valt mij dit evenwel extra zwaar omdat ik gisteren voor de tweede keer in een maand, en voor de derde keer in vier maanden ben bestolen. Al mijn persoonlijke papieren, betaalkaarten, enz.

FOETSIE.

Het erge is dat het gisteren onder mijn ogen is gebeurd en ik dus voor de volle 100% weet dat het om "leden" van de vaak over de tong gaande groep "allochtonen" gaat. Iets wat ik anders als beschuldiging nooit ofte nooit zou uitspreken.

Ik vind dit heel erg voor mezelf (laten we eerlijk én egoïstisch zijn), maar ook voor de "allochtonen" die het waarschijnlijk niet verdienen om de collectieve schuld te krijgen.

Maar verdien ik het om bestolen te worden?

Moet ik verzwijgen wat ik gezien en gehoord heb?

Hoe kan ik respect blijven opbrengen?

Moet ik dat?

Ik voel mij ook niet gerespecteerd!

Ik schrijf dit omdat ik net in Humo een artikel las over (of met) ene Saïd, een (dixit Humo) bevoorrechte getuige inzake extremistische moslims in België. Ja, u hebt gelijk en u hoeft mij niet op het onlogische verband te wijzen: het stelen van mijn portefeuille heeft niks te maken met moslimextremisme ( al weet je nooit!), maar ik stel mijzelf toch de vraag: waar zitten al die gematigde moslims die niet akkoord gaan met de fundamentalisten, met het feit dat zij ten onrechte moeten opdraaien voor het imago dat hen door een minderheid hunner broeders wordt aangesmeerd en met tal van ander fraais? Op welke manier komen zij op voor hun visie? Hun rechten? Hun waardigheid?

Ik ben in deze ogenblikken van verontwaardiging en nood misschien niet helemaal/helemaal niet objectief, maar ik merk bijzonder weinig van een reële maatschappelijke betrokkenheid. Vooral omdat de visie, de rechten, de waardigheid waarnaar ik hierboven verwijs, in feite ook de mijne zijn en dus ook met een ander woord kunnen worden omschreven: solidariteit!

Uw zwaar geschokte

blogbaas

Oom Floris repliceert: 9/11

Geachte redacteur,

Gelieve mij te verontschuldigen voor dit late antwoord op uw vraag "Waar was u toen 9/11 gebeurde". Ik heb zo een unieke kans gemist om met mijn foto in uw dagblad te prijken. Ik heb enkele dagen met de Verleidende Engel van de IJdelheid geworsteld en op die manier is uw deadline verstreken.

Toch wil ik u mijn reactie alsnog niet onthouden, maar zij zal u teleurstellen, want hier spreekt een man uit een stuk en geen figuur wiens inkomen bestaat uit de verschillende stukjes en verschijningen die hij in deze of gene publicatie pleegt te plegen om zich op die manier van een onstabiel inkomen te verzekeren. Mijn antwoord is even formeel als duidelijk: dit gaat u en zeker uw lezers geen bal aan! Het zou die 17000 stervende kinderen ook geen seconde meer levensvreugde schenken.

Bovendien prefereer ik mijn doen en laten die dag ook stil te houden voor mijn vrouw, om de simpele reden dat ook zij mij niet wil vertellen waar ze die dag uithing.

U ziet dus van hier dat ik op uw vraag antwoord. Laat ik het zo stellen: het is voor u een vraag en voor mij een weet!

Floris

An en Jan en het Mormoonse spreekwoord

- Beter één goede vriendin op het werk dan twee boze echtgenotes thuis!
- Wat bedoel je daar nu mee Jan?
- Niets An, dat is een Mormoons spreekwoord, zoals dat van de tien vogels. Of waren het zwaluwen?

Axel daagt op!

Eigenlijk is het geen toeval.

Na schijnbaar jaren niet meer aan Ida te hebben gedacht brengt hij vandaag zijn duivels plan ten uitvoering. Daarvoor spreekt hij haar aan op haar werk!

"Ida, lieveling, je weet wat ik voor je voel! Mijn vuur is eeuwig blijven branden. Gun mij nu een kopje koffie, samen met jou!"

Maar Ida, inmiddels ook niet meer van gisteren, riposteert gelukkig met de gepaste argumenten:

"Axel, je weet dat dát niet kan. Het begint met een kop koffie, dan met een zondags ritje naar de kust of een bezoek aan een museum, eventueel kaartjes voor Toots Thielemans, maar uiteindelijk wil jij maar één ding: seks, ruw en heet en bovendien nog kosteloos! Dat vind ik heel vrijpostig, ja zelfs onrespectvol van jou. Neen, ik kan geen kopje koffie van je aannemen. Dat is onmogelijk! Bovendien ben ik al acht jaar gelukkig getrouwd"

Ongelovig liet Axel Ida's handje los.

Acht jaar huwelijkstrouw, neen, daar kon hij als pooier niet zomaar niet tegen op.

Opgedragen aan mijn vriend P.B. (Blogbaas)

Uit de verzamelde gespreksflarden van de blogbaas

" Maar U bent geniaal Blogbaas!" zei hij luidruchtig.

Dat liet ik mij graag zeggen.

Blogbaas (juli 2006)

Ziekten van deze tijd

Vrouwen met ghonnoroe lopen het risico blinde kinderen te baren. Een verantwoordelijkheid die zij vaak niet aankunnen.

Toch staat de hedendaagse medische wetenschap reeds ver genoeg om zulke drama's te vermijden.

Wij pleiten voor de hernieuwde oprichting van wijkdispensaria alwaar alle mannen ouder dan vijftien jaar wekelijks een korte medische controle kunnen ondergaan om te kijken of liederlijk gedrag hen niet met deze ziekte heeft vervloekt.

Op deze manier menen wij bij te kunnen dragen tot een algehele verbetering van de volksgezondheid van de Vliegende Eilanders en wij zijn er tevens zeker van dat deze wekelijkse controles, in een ongedwongen sfeer, bij zullen dragen tot de sociale cohesie!

Ware schoonheid

"Ware schoonheid zit vanbinnen," onderwees mijn broer Theo,
en zorgvuldig peuterde hij de centerfold uit de Playboy

Pietje-de-dood

Ik was toevallig thuis toen Pietje-de-dood aanbelde.
Of ik wist of mijn buurvrouw thuis was?
Neen, dat wist ik niet. In een flat ken je de buren niet altijd goed.
Raar, zei Pietje, want ze had een afspraak met hem.
Maar het gaf niet, hij kon wel even wachten.
Hoe lang dat wachten heeft geduurd weet ik niet, ik moest de koelkast schoonmaken, maar Mien heb ik daarna nooit meer gezien.
Ik verwacht Pietje echter wel terug, hij heeft namelijk zijn USB Memory Stick (256MB) in de inkomhal laten liggen.
Het is verbazingwekkend wat daar opstaat!
1 (één) eenvoudige tekstfile met alleen maar namen en een datum.
Ook heel wat vrienden en vriendinnen van mij blijken kennissen van Pietje te zijn.
Wanneer hij om zijn stick komt zal ik hem zeggen om ook mijn naam niet te vergeten.
de vrienden van mijn vrienden zijn ook mijn vrienden

Over helden zoals ik er een ben!

Helden krijgen mooie vrouwen, dat staat wel vast.

Eigenlijk staat dat zo vast dat je er rustig kan van uitgaan dat alle mannen die een mooie vrouw hebben helden zijn!

Uiteraard zijn mooie vrouwen veeleisend. Voor zichzelf én voor hun mannen.
Je moet dus niet alleen een echte held zijn om een mooie vrouw te krijgen, je moet het nog méér zijn om haar te houden.
Heldendom is daarenboven een repetitieve zaak. Een kwestie van aangehouden volharding.

En u mag ook één ding nooit vergeten:
mooie vrouwen worden ouder en daarna oud!
En wat dan?

Voor veel mannen is held blijven een inspanning die uiteindelijk de moeite niet meer waard is.

Voor mij niet!

Jan en Ingrid en het blauwe hemd

- Ach Ingrid, lijk ik niet te dik in dit blauwe hemd?
- Neen hoor, neem je mij in de maling? Hoe kom je daar nu bij?
- Echt niet? misschien met een andere das?
- Neen Jan, je ziet er goed uit. Er zijn heel wat mannen die veel minder smaakvol gekleed gaan!
- Echt waar? Je zegt het maar om mij te plezieren hé?
- Neen, ik meen het.
- Écht?
- Ja echt!
- Nou... ik zal toch maar mijn grijze hemd aantrekken. Daar voel ik mij eigenlijk beter in.

Toots Thielemans

Zaterdag 9 september behaagt het Blogbaas om zich incognito, maar wel degelijk live en in hoogsteigen persoon naar de Brusselse Muntschouwburg te begeven alwaar ene Toots Thielemans een wonderbaarlijk concert zal geven.

Wie Blogbaas, Baantjer, Witse, Dunderklumpen, enz. lief heeft weet wat hem te doen staat!

Blogbaas

De tweede schooldag

De Raymond Poulidor van de schooldagen. Hij zal nooit de eerste zijn. Of nooit de laatste. De tweede schooldag krijgt totaal geen aandacht van pers en andere media. Hij is nochtans, precies omdat hij tweede is, de verschrikkelijkste, de triestigste, de meest desolate, de meest wanhopige, de meest definitieve.

Het is de dag dat de klaslokalen en de refters weer stinken als vanouds. Geuren die op de eerste dag nog overvleugeld worden door vakantieherinneringen, maar die zich pas de tweede dag onweerstaanbaar opdringen.

Het is ook de dag dat vakantiezonnebruin geen indruk meer maakt, want het is op de eerste dag dat de vakantieverhalen worden verteld.

En bovenal is het de dag waarop de hiërarchie wordt vastgelegd:
de slimmen laten zich opmerken door een of andere intelligente opmerking of met een mooi geördende boekentas. De dommen en de meelopers door zich weg te stoppen als fatale vragen worden gesteld of door er gewoon verkeerd op te antwoorden. Zoiets maak je zelden nog goed.

Leesbril

Ik heb een leesbrilletje gekocht en laat dit nu het eerste zijn wat ik er mee las:

Cheetah drink 'n cappucino
en koop 'n hoed by die casino.
Hy can-can op die tafels
en eet croissants en wafels.

Maritha Snyman

Blogbaas

Zenboeddhistische milieutip

Het is belangrijker te weten hoeveel mensen schijten
dan te weten hoeveel mensen scheiden.

Pezenwever

pezenwever:
pezewever?
erwtenteller
pietlut
kleinzieligaard
zeurpiet
zaag
betweter

Jan en Ingrid

- Wat zou er erger zijn Jan, beseffen dat je huwelijk niet meer is wat het was, of beseffen dat je huwelijk nooit is geworden wat het had kunnen zijn?
- Bedoel je in het eerste geval een huwelijk dat wél is geworden wat men er van verwachtte en daarna niet meer is gebleven wat het was of gewoon maar een hypothetisch huwelijk?
- Dat maakt toch niks uit?
- Toch wel Ingrid want als het ooit was wat men er van hoopte dan heeft men toch al goede herinneringen. Er bestaat namelijk ook nog een ergere mogelijkheid: namelijk een huwelijk dat niet werd wat men er van verwachtte en dat daarna op zijn beurt ook al niet meer blijft wat het uiteindelijk toch geworden was!
- Maar dat doet er toch niet toe? Ieder voor zich weet toch wel hoe het met zijn huwelijk zit!
- Laten we dat maar samen hopen Ingrid, maar hoe kan ik je nu eerlijk en correct antwoorden als ik niet weet wat je bedoelt? Als je het over ons huwelijk hebt ben ik inderdaad de aangewezen persoon om daarover een mening te hebben, heb je het echter over het huwelijk in het algemeen, dan maakt het écht wel uit over welke situaties je het hebt, zeker omdat er ook nog huwelijken zijn die na verloop van tijd beter worden, zoals het onze! Hoe wil je nu dat ik je antwoord geef op een vraag waarvan een deel zowel positief als negatief kan geïnterpreteerd worden?
- Wat ben jij een pezewever zeg, soms vraag ik mij echt af waarom ik met je getrouwd ben!
- Ik niet hoor Ingrid! Ik niet!