En wat doe een mens dan zoal in huis?
Vooral naar buiten loeren in de hoop dat het beest wegdrentelt.
Er ging nooit een volle minuut voorbij of ik zat op mijn knieën gebogen door de klep van de brievenbus naar buiten te spieden. Daar lag hij en daar bleef hij liggen. Zijn kop naar de voordeur gericht. Hij bewoog nauwelijks. Alleen zo nu en dan zwiepte hij eens met zijn staart om de vliegen van zich af te houden.
Rond een uur of drie belde ik naar Peter om te zeggen dat ik deze keer afzag van fitnessen. Hij wilde weten waarom omdat hij écht op mij had gerekend. Ik verzon dan maar de aanschaf van een sofa die elk moment geleverd kon worden. Van die leeuw zou hij niks geloofd hebben!
Ik had niks in huis om te eten. Slechts twee blikjes Fanta en een voorraadje Lamisil anti-voetschimmel. Ik was dan ook óp toen de avond aanbrak. Op van de honger en op van de zenuwen. Om iets of wat te kalmeren legde ik een CD met de Brandenburgse concerten op. Dat hield mij inderdaad een kwartiertje rustig.
Toen ik daarna weer door de brievenbus naar buiten gluurde was de leeuw weg.
Net toen ik had besloten hem Rembrandt te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten