Ik kom al wel eens in de publieke ruimte. Dientengevolge ontmoet ik veel mensen die zich creatief ontplooien. Maar moet ik hen daarop aanspreken? Neen uiteraard.
Integendeel. Ik zwijg liever en als ik kan druk ik mijn snor. Ik vrees dat zulke gesprekken alleen maar pijnlijk kunnen zijn. Mensen begrijpen het verschil tussen kritiek of gewoon een mening niet altijd. Er komt ruzie van en dan ga ik hakkelen.
Zo zit mijn hoofd vol met meningen zonder uitweg. Het is wel erg makkelijk om te stellen dat je altijd moet zeggen wat op je lever ligt. Over de tegenspraak heeft men het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten