De onmenselijke

"Ik besef terdege dat ik onmenselijk ben," legde ik mijn baas uit, terwijl ik mij inwendig losweg drie à vier staaltjes van onmenselijke dingen voor ogen haalde die ik recent nog heb gezegd en gedaan. Van Reedenen keek mij aan of ik net van geslacht was veranderd, maar zei niks. Nochtans was hij een van mijn grootste slachtoffers. Het kon dus niet dat hij van niets wist. "Zie het dan toch in!" smeekte ik bijna. (Onmenselijkheid is een zware last om dragen). Van Reedenen prevelde iets volkomen naast de kwestie en gebaarde dat het allemaal zo'n vaart niet liep. De efficiëntie op het werk kreeg bij hem duidelijk voorrang op het menselijke. (Wat ik dus duidelijk mis.) Het gevolg is natuurlijk dat ik nu mijn pijlen nog meer op hem zal richten (en op al wie tussen ons in komt te staan) en dat ooit ik op zijn stoel kom te zitten. Mij best, ik heb het geprobeerd.