Toen kwam de dag dat ook Misschientje verliefd werd op de Onmogelijkste Man! De man in wiens bijzijn hoeden en petten verschijnen waaronder alleen maar gelukkige mensen lopen, weze het een beetje krom om niet te veel te verschillen van u of ik en ook omdat het niet gemakkelijk is om precies onder zo’n hoofddeksel te lopen natuurlijk.
„Maar denk je nu werkelijk dat ìk hier òòk gelukkig van word?” vroeg de Onmogelijkste Man aan elk nieuw lief, „Iedereen die het geluk heeft een plaats onder een van deze hoeden of petten of mutsen, die zomaar verschijnen waar ik ga of sta, te bemachtigen, wacht een zalig en kommerloos leven, terwijl ik, telkens als ik jullie in de ogen kijk, altijd weet dat ik jullie op een dag ontstellend veel pijn zal doen en dat jullie dat nooit zullen kunnen begrijpen.”
Maar deze keer was het dus Misschientje die verliefd op hem was, en wij mogen nooit vergeten dat zìj zich nooit onder één hoedje heeft laten vangen. "Eén is géén" wist zij al heel lang, en om het hart van de Onmogelijkste Man te troosten, want zo gaat dat met verse liefde, in zijn in tranen beleden verdriet, begon zij eveneens te huilen, maar dan werkelijk zò stil dat niemand het hoorde of zag en u het dus alleen maar zeker kan weten indien u het van mij gelooft. De Onmogelijkste Man natuurlijk had het geluk dat hij haar op dat moment in de ogen kon zien, maar voor zover ik weet heeft hìj hierover nooit iets opgeschreven.
________________________________________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten