Gorgelend en doddelend loopt er een man onder mijn raam.
Ik meen dat hij het onzegbare uitschreeuwt over de liefde die hem eergisteren overviel omdat hij dit met ons delen wil, wij die dit al veel eerder en perfecter hebben beleefd. Zulke mannen denken dat zij uniek zijn maar uiten dat zo slecht.
Maar omdat ik niet onbehouwen lijken wil of koud en koel, en hij ziet niet op of om, leun ik ver naar buiten en wens hem alle moed, want het is hier steil bergop en het verder pad is krom en bochtig. Ik ken het daar een beetje.
_____________________________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten