Verlokt door het geluid van goedkeurend gemompel en beleefd handgeklap ging ik kijken wat er aan de hand was.
Zij stonden in een cirkel rond iemand aan een tafeltje.
„Wat is hier aan de hand?” wilde ik weten.
„Wij hebben een pen van Murakami gevonden,” fluisterde een jonge vrouw, „en nu proberen wij te schrijven zoals hij.”
En ja hoor, het verhaal dat toen voorgelezen werd kon voor vintage Murakami doorgaan. Degene die het geschreven had glom van trots.
„Ja, het lijkt ineens vanzelf te gaan. Zonder moeilijke woorden en ellenlange zinsconstructies. Gewoon van het een op het ander.”
Zo was het inderdaad.
Iedereen om beurten kreeg de pen in de hand en bleek plotsklaps in staat iets te schrijven waar ze anders nooit in geloofd zouden hebben.
„Wat gaan jullie met al die verhalen doen?” wilde ik nog weten.
„Ach, dat is niet belangrijk," zei iemand anders, „Zolang wij er maar plezier in hebben.”
Ik hoopte inderdaad dat zij er nog lang plezier in zouden hebben en dit was de eerste keer dat ik anderen zoiets positief heb toegewenst eigenlijk.
Een wonderlijk voorwerp, die pen van Murakami.
______________________________
Geen opmerkingen:
Een reactie posten