Ooit wist ik mij helemaal teruggedrongen tot het einde van de wereld. Daar staat, waarschijnlijk om het einde goed af te bakenen, een muur. Een muur zoals er zoveel staan in de wereld, ongeveer manshoog, volgeklad met graffiti en stinkend naar urine.
(Ik houd er aan dit te vermelden want mij wordt vaak onopmerkzaamheid verweten).
Maar nu komt het: net boven de rand van deze muur zag ik ineens een hoedje. Een hoedje dat zich van rechts naar links bewoog. Maar niet in één gestage beweging, helemaal links, net voor het uit mijn gezichtsveld zou verdwijnen, hield het even in, waarna het uit het zicht verdween.
Eigenaardig toch hoe men later van extreme situaties vaak zulke trivialiteiten weet te onthouden.
_____
Geen opmerkingen:
Een reactie posten