Echt, ik heb mijn vrouw per ongeluk gedood.
Zij stond achter mij aanwijzingen te geven toen ik een kadertje met foto's van haar en de kinderen ophing, toen ineens, en uiteraard onverwachts, de hamer van de steel vloog en haar pal tussen de ogen trof.
Eerst had ik niet eens door wat er aan de hand was, want zij zag er zo vredig uit in haar lievelingsjurk en met haar lievelingslippenstift op. Na een uur kreeg ik dan toch door dat zij mij niet weer eens voor het lapje hield, en om te vermijden dat ik met zulk een ongeloofwaardig verhaal naar de politie moest heb ik haar onder het kippenhok begraven, bij de hond, die ik een jaar eerder, ook per ongeluk, heb overreden.
Een dag of wat later heb ik dan mijn schoonouders gebeld om te vragen of Lydia daar was? Neen, zij wisten van niets en begrepen er ook niets van want zo was hun dochter niet opgevoed.
Nu, wanneer zij langskomen om te constateren hoe goed ik het toch doe met de kleinkinderen, hebben wij het er altijd over. Dat haar beslist iets overkomen is, want anders valt het niet te verklaren. Wat ik ten volle beaam. En dan gaat hun blik naar de foto's aan de muur.
"Hangt die niet scheef?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten