Nadat ik officieel krankzinnig was verklaard begon ik de stad en zijn inwoners met heel andere ogen te bekijken. Het was toen dat ik begon te fotograferen. Vooral foto's van schaduwen van mensen. Sommige van die foto's werden wereldberoemd en verschaften op die manier aan de gefotografeerden het genot om er in een museum of een galerij naast te gaan staan en te pas en te onpas het publiek aan te spreken en er op te wijzen dat het hun schaduw was op de foto. Dit maakte hen niet altijd populair. Soms werd een enkeling zelfs gevraagd het museum te verlaten. Zelden leerden zij uit deze voorvallen dat zij geen meester waren van hun schaduwen en dat die, hoe lang en grillig ook van vorm, niet de zin van hun leven bepaalden. Alleen voor een officieel krankzinnige hebben schaduwen echt zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten