Kansberekening

Misschien wordt dit wel gelezen door iemand met een diep, onbeheersbaar verdriet. 

Alles kan, vandaag de dag. 

Maar het hoeft niet noodzakelijk zo te zijn natuurlijk. 

Misschien bent u wel een ontsnappingskunstenaar. 

Of 

- en daar is meer kans toe uiteraard - 

een nog niet betrapte leugenaar!

De republiek!

Het volk morde omdat het nog nooit een vierkant had zien zweven boven het Centrale Plein, wat naar het schijnt in alle buurlanden al een verworven recht was. 

Hun koning, die slechts in een schamele driehoek kon voorzien, trok hieruit zijn conclusies. 

Historici zouden later zeggen dat hij met deze beslissing heel wat bloedvergieten heeft voorkomen.

Van de beer die onder de mensen heeft geleefd

Er was eens een beer die het geluk mocht smaken als gelijke onder de mensen te mogen leven.

Het eerste wat hij deed was leren autorijden.

Daarna zocht hij zich een mensenvrouw waarvan hij zielsveel hield en die hij "Poesje" noemde, wat voor beren een enorme opoffering is!

Voor de kost verzamelden en verkochten zij natuurhoning, want dat is ook iets waarvan beren alweer bijzonder veel verstand hebben. De "Honing van de beer" was wijd en zijd bekend en werd door de lokale imkerij met lede ogen aanzien. Maar tegen kwaliteit kan je niet op, begreep men uiteindelijk. Daarna werd de streek eveneens bekend voor zijn klompenmakers en website ontwerpers.

Na het overlijden van zijn vrouw, honing is nu eenmaal gezond maar niet algenezend, keerde de beer terug naar zijn oorspronkelijke habitat, waar hij vaak vertelde over zijn gelukkige leven onder de mensen. Maar geen beer die dat geloofde.

Andere problemen

Het duurt nu niet lang meer of er wordt iemand volmaakt.

Maar wat dan?

Zal hij of zij ons dan eveneens willen verheffen? 

Of moet moeten wij dit toch anders bekijken?

Zoeken wij zoals altijd, dat leert ons toch de geschiedenis, toch maar weer de meest voordelige manier van samenleven?

Of moeten wij hem of haar, om humane redenen, of voor een hoger belang uiteraard, zo snel mogelijk vernietigen?

U merkt het, ik worstel met totaal andere problemen dan ù!

Collectieve aandacht

Zij voerden een grondige discussie over het fenomeen collectieve aandacht!

Een aforisme van oom Floris

Je kan altijd blijven bidden tot het vrede is, dat is de kracht van bidden!

De beloofde man

Zij maakte kennis met een vreemde vogel. 

Die keek haar nieuwsgierig aan en zei:

"Misschien moet ik je toch waarschuwen."

"Waarschuwen?" vroeg zij, "Waarvoor dan?"

"Voor de beloofde man."

"De beloofde man? Wat is daar dan mee?" want zij was nog wat jong om over die dingen veel te hebben geleerd.

"Gewoon, de beloofde man. Die komt ooit."

"Maar wat houdt dat dan in, wat is er dan beloofd, waar moet ik voor uitkijken? Stel dat ik hem niet herken? Is het wel mijn type?" Blijkbaar was ze toch al een ietsje geïnteresseerd in die dingen.

"Zoveel weet ik daar ook niet van, ik ben maar een vogel. Misschien heb ik al te veel gezegd, maar ik dacht dat jij wel te vertrouwen was, misschien wordt dat wel het probleem, ik kan alleen zeggen dat je best uitkijkt met de beloofde man!" herhaalde hij en vloog weg.

Wat hij met de beloofde man en uitkijken voor bedoelde hield haar sindsdien altijd bezig. Eigenlijk begreep zij die vogel niet. En er kwam ook nooit meer een gesprek. Je groeit ook uit zulke dingen.

Iemand vroeg mij of ik ooit een ruimtewezen heb gezien.

Ik liep eens door een bos omdat ik nadenken wilde over wat heet: rechtvaardige vrijheid! Toen ik ineens tussen het lover een ontzettend spits voorwerp ontwaarde. Het was een vreemd ruimtetuig, omdat er in een mij onbekende kleur onbekende lettertekens opstonden. Het geheel was van een alles overweldigende perfecte schoonheid. Buitenaards, zegt men soms.

Ineens hoorde ik achter mij vreemd geritsel. Ik zou haast durven zeggen: geluidloos!

Het bleek een vreemd wezen te zijn, dat in diep gepeins verzonken in een kring rond het tuig wandelde. 

Ik nam beleefd mijn pet af maar het wezen deed dat zelf niet. Het leek mij zelfs niet op te merken. Het was duidelijk dat het op dit moment niet gestoord wilde worden, misschien had het wel net onze planeet ontdekt en was het druk bezig een telepathisch rapport naar zijn basis te sturen!

Aangezien het wandelende wezen zich dus niet storen liet, klopte ik zachtjes op de deur van het ruimtetuig (het klonk precies als tikken met blote knokkel op een vol blik erwten) en wachtte af.  Er werd echter niet opengedaan of op een andere manier gereageerd.

Toen ging ik maar weg. Soms eens omkijkend om te zien of er alsnog reactie zou komen.

Ik heb daarna heel lang niet meer aan dit onbeduidend voorval gedacht omdat er eigenlijk toch maar weinig gebeurd was. Tot iemand mij vroeg of ik ooit een ruimtewezen heb ontmoet. Toen schoot het voorval mij weer te binnen.

Geld èn vrienden!

Er was eens een doodzieke man die zichzelf niet wist te genezen met de bekende middeltjes die men je in apotheken toeschuift. Warme compressen en thee met rum aangedragen door een liefhebbende vrouw brachten wat verlichting maar toch ook geen verlossing.

Ten langen leste (en zeer argwanend) liep hij langs bij zijn buur die toevallig al sinds jaar en dag een bijzonder dokter was.

"Tja… " zei de bijzondere dokter, "nadat hij eens in beide oren van de oude man had geblazen, "het is mij wel duidelijk: jij hebt in je leven niet genoeg geld gezien èn je hebt niet genoeg vrienden! De enige remedie die ik ken is dat je voortaan elke dag naar een vrij hoge dosis geld kijkt en die kan best aan huis worden gebracht door een vriend of vriendin. Zal dat lukken?"

Dat bleek minder simpel dan aanvankelijk ingeschat, want arme mensen hebben niet zo veel vrienden, maar na een weekje rondbellen en de hartelijke tussenkomst van een lokaal ambtenaar kwam alles in orde.

Voortaan kreeg de zieke man elke dag bezoek van een vriend of vriendin met een koffer vol geld waarnaar hij naar hartelust mocht kijken, terwijl zij ondertussen keuvelden over hoe het leven had kunnen zijn als zij dat geld maar twintig jaar eerder hadden gehad. Op die manier werd de man zienderogen beter en hij leefde uiteindelijk nog langer dan gemiddeld.

Dit voorval bewijst toch duidelijk dat het belangrijk is om geld èn vrienden te hebben in het leven?

Fotograaf van schaduwen

Nadat ik officieel krankzinnig was verklaard begon ik de stad en zijn inwoners met heel andere ogen te bekijken. Het was toen dat ik begon te fotograferen. Vooral foto's van schaduwen van mensen.  Sommige van die foto's werden wereldberoemd en verschaften op die manier aan de gefotografeerden het genot om er in een museum of een galerij naast te gaan staan en te pas en te onpas het publiek aan te spreken en er op te wijzen dat het hun schaduw was op de foto. Dit maakte hen niet altijd populair. Soms werd een enkeling zelfs gevraagd het museum te verlaten. Zelden leerden zij uit deze voorvallen dat zij geen meester waren van hun schaduwen en dat die, hoe lang en grillig ook van vorm, niet de zin van hun leven bepaalden. Alleen voor een officieel krankzinnige hebben schaduwen echt zin.

Voorlezen

Niet alleen waren de ongehoorzame kinderen eensklaps gekrompen tot het formaat dat gulzige katten wel lusten, tot overmaat van ramp schoot het verboden boek ook nog in brand. Wat nu gedaan? Zij kenden geen enkel sprookje dat een oplossing kon bieden, want noch vader, noch moeder lazen ooit voor!

Een hond waarmee men zich niet verveelt

Er was eens een hond die zo hard lachte dat iedereen hem wilde hebben.
Wat wiskundig niet mogelijk was.
Daarom werden er worstelwedstrijden georganiseerd en wie won zou hem dan krijgen.
Men vocht zowaar op leven en dood!
Al werd er soms wel gepraat of dit wel zin had.

Ondertussen lachte de hond vrolijk verder en kweet zich van zijn opdrachten.

Hij verjoeg een inbreker en bracht 16 keer een tak terug.
Hij was van de bliksem niet bang, en rookte zich gewoon doorheen elk onweer.
(Wat hem nog meer gewild maakte!)
Men sprak over een volmaakte hond.
Daar lachte hij smakelijk mee en dat werkte aanstekelijk.

Met zò'n hond verveelt men zich natuurlijk niet.
Daar wil men inderdaad voor vechten!

Met bijzondere dank aan Ferdinance.Crane voor het mogen gebruiken van de illustratie.

Een aforisme van oom Floris

Een barst in je geweten komt er niet zo maar!

De paardentram

Toen Jan vertelde aan Ineke dat hij nooit de paardentram had gezien, vertelde zij dat verder aan Raf.

Toen Raf aan Anita vertelde dat hij ook nooit de paardentram had gezien vertelde die dat verder aan Agnes.

Toen Agnes vertelde aan Simone dat zij de paardentram ook nooit had gezien vertelde zij dat verder aan Koen en Walter.

Toen Koen dan op zijn beurt aan Johan vertelde dat hij de paardentram nooit had gezien vertelde die het op zijn beurt weer aan Pascal en toen Pascal dan vertelde aan Cindy dat ook hij nooit de paardentram had gezien kon die niet wachten om het aan haar man te vertellen, die het 's ochtends op zijn werk herhaalde. Ook daar was veel volk dat het onderling over de paardentram had.

Zolang is dat dus al geleden, de paardentram, niemand heeft hem nog gezien.

Evenwichtige gezinnen

Samen musiceren zorgt voor evenwichtige gezinnen.

Scheef

Echt, ik heb mijn vrouw per ongeluk gedood.

Zij stond achter mij aanwijzingen te geven toen ik een kadertje met foto's van haar en de kinderen ophing, toen ineens, en uiteraard onverwachts, de hamer van de steel vloog en haar pal tussen de ogen trof.

Eerst had ik niet eens door wat er aan de hand was, want zij zag er zo vredig uit in haar lievelingsjurk en met haar lievelingslippenstift op. Na een uur kreeg ik dan toch door dat zij mij niet weer eens voor het lapje hield, en om te vermijden dat ik met zulk een ongeloofwaardig verhaal naar de politie moest heb ik haar onder het kippenhok begraven, bij de hond, die ik een jaar eerder, ook per ongeluk, heb overreden.

Een dag of wat later heb ik dan mijn schoonouders gebeld om te vragen of Lydia daar was? Neen, zij wisten van niets en begrepen er ook niets van want zo was hun dochter niet opgevoed.

Nu, wanneer zij langskomen om te constateren hoe goed ik het toch doe met de kleinkinderen, hebben wij het er altijd over. Dat haar beslist iets overkomen is, want anders valt het niet te verklaren. Wat ik ten volle beaam. En dan gaat hun blik naar de foto's aan de muur.

"Hangt die niet scheef?"

Mijn eigen Mondriaan

ik bekijk de vlakken, 

ik vergelijk en bestudeer of ik ze verschuiven kan. 

het ene hier, 

het andere daar. 

en er moet ook wat met de kleuren. 

niets omslachtigs, 

maar wel ferm en doortastend.

maar ook de lijnen. 

de horizontale, 

en de verticale evenzeer,

wat mij weer met mijn neus drukt op de vlakken 

die zich zo als vanzelf weer opdringen.

maar hoe of wat, daar ben ik nog niet uit. 

het is een strijd,

al is  morgen weer een dag 

en kom ik misschien pas dàn tot nieuwe evenwichten

want ik inderdaad: 

ik maak mijn eigen Mondriaan!

Een aforisme van Oom Floris

Iedereen wordt oud, maar slechts weinigen hebben er echt verstand van.

Gesprek tussen twee bomen over Het genre

"Ken je het genre?"

Hij was onmiddellijk op zijn hoede,

"Het genre?"

"Ja, of je het kent?"

"Ik heb er uiteraard van gehoord."

"Zou je het dan een genre noemen?"

"Ja toch, in zekere zin."

"Maar je twijfelt toch?"

"Er zijn natuurlijk aspecten waardoor…"

"Precies, vandaar!"

"Maar anderzijds is het ook onmiddellijk zo…"

"Benoembaar?"

"Zo zou ik het niet stellen, alhoewel…"

"Je weet er blijkbaar heel wat van af!"

"Tja… ik observeer de dingen."

"Hebt je dan niet iets specifieker?"

"Waarover?"

"Het genre."

"Neen… of toch!"

"Ja?"

"Het had iets eigen."

De telepathische taptoe

Eenzaamheid kent veel gedaanten. 

Neem nu J. :

Hij verwerkte zijn onmogelijke liefde 

en werd een virtuoos 

van de telepathische taptoe.

Ik ben goed!

Vroeger verwachtte men van mij dat ik mijn vrienden bespiedde en rapporteerde over het al of niet door hen gebruiken van de officieel verstrekte balpennen. Dat is uiteraard lang geleden en inmiddels schrijven wij onze rapporten met tekstverwerkingsprogramma's op computer. Ik kreeg in de loop der jaren dus heel andere opdrachten die al mijn aandacht opslorpen en vaak ingenieuze vermommingen vereisen. Ik denk niet dat men mij door heeft. Zo goed ben ik!

Bedoelingen

Natuurlijk hoopte zij ook opgemerkt te worden door een knappe man!

De terugkeer van de onzichtbare man

Zij deed of zij niet merkte dat haar onzichtbare man naar haar zat te lonken van op zijn stoel en werkte naarstig voort. Na zoveel jaren afwezigheid was hij haar èèrst een verklaring schuldig!
"Je kunt niet blijven doen alsof je mij niet ziet!" sprak hij uiteindelijk, in de hoop van toch tot een gesprek te komen.

Goed nieuws

Wij moeten er van uitgaan dat niet iedereen thuis is 

wanneer belangrijk nieuws wordt meegedeeld. 

Ook niet als het goed nieuws is.

Veerkracht en taaiheid!

"Ik zou…"

"Wacht, bent u wel veerkrachtig genoeg?"

"Veerkrachtig?"

"Ja, en taai?"

"Taai? Waarom, ik wou alleen…"

"Ons informeren?"

"Ja."

"Maakt u zich daar geen zorgen om. Wij maken ons eerder bezorgd om u."

"Bezorgd om mij?"

"Informeren kan uw gezondheid schaden."

"O, en daarom die veerkracht?"

"Ja, en taaiheid."

"Misschien moet ik nog wat oefenen?"

"Ja, dat raden wij u ten stelligste aan. En maakt u zich maar geen zorgen over uw informatie."

Het echtpaar

Er was eens 

een koe en een stier in dezelfde wij. 

Waar zij op de gedachte kwamen dat zij getrouwd waren, 

al konden zij zich niet meer herinneren waarom.
Maar er waren wel meer dingen die zij gaandeweg vergaten.

De gezusters Vandenbranden

De gezusters Vandenbranden
hadden niet altijd iets om handen,
en de kleinste van de drie
kreeg dit het best onder de knie!

De associatieve denker

Hij mocht graag associatief denken. Hij kon het niet laten. 
Voor zijn vrienden en kennissen betekende dat springen van de os op de ezel, de ziel van het financieel wezen en seksuele dwang, noodverlening en individuele beheersing, streelzucht en zelfspiegeling, schaamte en wellust, winstkansen met lotto en het nut van kleingeld.  
En uiteraard nog heel wat andere wereldse beslommeringen op eender welk moment, nooit aangekondigd en altijd veranderlijk. 
Daar moesten zij mee omgaan.

Bovendien associeerde de associatieve denker steeds breder, dieper, dichter en verregaande, naarmate hij onbewust het gezelschap er rijp voor achtte.

Wat u hiervan onthouden moet is echter dat u niet mag onthouden dat de associatieve denker gelukkiger was dan u of ik! Helemaal niet. Ook hij vergat al eens zijn liefde met levengevend water te begieten. Laten wij daar dus niet over piekeren. Waarom dat pad op gaan?

Vergiffenis

"Denk je dat al mijn zonden zullen vergeven worden als ik voortaan voor altijd zo blijf zitten?"
"Voor altijd?"
"Ja."

"Nou, zoals ik jou kèn..."

De omhelzing van de aarde

Het begon allemaal met kleine, speelse oefeningetjes in het dorpje waar hij woonde. 

Met een paard, een hooimijt, tegelijk drie tractoren, het buurdorpje Solitude-en-campagne op een zondag en, de dag nà zijn plechtige communie, het hèle arrondissement Noir-pas-Foncé! Dat leverde hem een kort berichtje op in een lokale krant.

Maar het was pas toen hij op zijn 18de, bij zijn éérste bezoek aan die grote stad, toen hij heel Parijs in zijn armen sloot, dat men zijn talent eerst echt opmerkte! Het innig omhelzen.

"Ja," zei de president trots tegen een Chinese magistraat die toen toevallig op bezoek was en wiens armen eerder kort waren, "daar zijn wij als volk heel trots op, die jongen zal nog eens de wereld omhelzen!"

Zo ver is het op dit ogenblik nog niet gekomen, maar als u een linker- of een rechterarm lang uitgestrekt langs de autosnelweg ziet schuiven, weet dan dat het elk moment staat te gebeuren! 

De omhelzing van de aarde!

Aanvullend punt

.

Chatten

- Chat jij wel eens op het internet?

- Ja hoor.

- En valt dat mee?

- Nogal. Onlangs had ik contact met een dame die vroeg of ik een stevige penis heb.

- Wat? Nogal vrijpostig niet? Iemand die je kent? 

- Helemaal niet!

- Wat een lef. Wat heb je gezegd? Dat gaat haar toch niet aan?

- Jou ook niet.

Een eigenaardige gang van zaken

Sollicitant J. had zich piekfijn opgedoft om voor de job van zijn leven te gaan, maar toen hij langs de immer mysterieuze Finis Terrae kerk in de Nieuwstraat liep was hij ineens onderhevig aan een onverklaarbaar geval van overdreven zwaartekracht, wat hem gedurende 5 (!) uur languit vastgeplakt vast hield in de rand van de goot.

Wat hij daarna ook pleitte dat het door iets onverklaarbaars kwam dat hij te laat was, en dat hij zelfs de kracht niet had gevonden om te bellen, zijn uitleg werd als ongeloofwaardig van de hand gewezen en de job ging naar een heel wat minder geschikt en eerlijk kandidaat.

Bovenstaand relaas getuigt van een hoogst eigenaardige gang van zaken.