Veertien was ik.
Zij iets ouder, een jaar of honderdvijf.
Een Gnossienne.
Ik hield mij recht aan een lus op het gangpad.
Zij schurkte tegen mij aan.
Ik was op weg naar de muziekles.
Zij schurkte alleen maar.
Ineens begon haar hand mijn billen te strelen.
"Hiiii..." piepte ik.
Van de schrik kwam er amper geluid door mijn keel.
De volgende halte, nog drie kilometer van waar ik moest zijn, sprong ik eruit.
Ik zag haar gezicht in de verte verdwijnen.
Het straalde niets uit.
Ik keek alsof ik al wel een en ander gewend was.
Maar ik heb nooit piano geleerd.
2 opmerkingen:
Ook noodgedwongen de muziek van Satie moeten spelen met een kazoo?
voor maizenaman:
Op kazoo? Neen.
Wel op gitaar. Ik dacht dat het mooi was. Nu weet ik wel beter.
Een reactie posten