Gnossienne

Pal achter de hoek, waar u links uit de Nieuwstraat naar de Wolvengracht gaat, daar stond zij.

"Jeetje, een Gnossienne!" dacht ik. Een van die heerlijke schepsels die Erik Satie in de wereld heeft losgelaten, zonder zich van de gevolgen rekenschap te geven.

Daar stond zij dus.

"Kan ik erlangs?" vroeg ik beleefd.
"Zie mij hier staan," zei de Gnossienne, zonder dat het duidelijk was of zij het tegen mij had.
"Niemand die mijn bestaan erkent. Een bastaard ben ik, altijd in de schaduw van die Gymnopedies."
"Ach, u valt toch ook wel mee hoor."
"Dat kan u wel zeggen, maar wat doet uw mening er eigenlijk toe? Ik ben de Gnossienne. U niet."
"Als schepsel hebt u het recht om dat te denken," antwoordde ik, "maar ik vind u toch bijzonder ferm en krachtdadig, zoals u hier de weg verspert. Ik geloof niet dat Gymnopedies dat kunnen. Of zelfs maar durven. Heel imponerend." Ik loog geen woord, al maak ik niet dikwijls complimenten met de woorden ferm, krachtdadig en imponerend.

De Gnossienne leek er door van haar stuk gebracht.

"Echt waar? Ben ik ferm en krachtdadig?"
"Uiteraard. Kijk maar hoeveel volk u ondertussen al hindert!"

Toen zei zij niets meer, maar het duurde nog een tijdje voor zij een stap opzij ging. Het leek of zij ineens genoot van haar plotse macht.