Ik ben een schurk. Niettegenstaande mijn handicap – het chronisch vergeten van al wat voor andere mensen belangrijk is – heb ik het altijd gemakkelijk gehad in het leven. Op een of andere manier kwam ik er altijd mee weg. Mijn vrienden en kennissen blijven me maar opzoeken. Zelfs al zit ik er doorgaans versteven bij; bang dat ze me iets vragen waar ik dan weer net niet opkom. Het wordt ook steeds erger. Onlangs vergat ik de kanker van de vrouw van mijn beste vriend. Over zijn overspel daarentegen heb ik het wel met haar gehad. Ik dacht er niet aan dat ik hem had bezworen erover te zwijgen om haar laatste maanden niet nodeloos te bezwaren. Maar goed, het werd mij vergeven. Gisteren was een andere dierbare jarig. Glad vergeten natuurlijk. Ik moet eraan denken dat ik het vandaag goedmaak. Ik ben haar nooit vergeten. Als ik mij goed herinner zagen we elkaar altijd in een station.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten