Een achterwaartse melodie

Ooit was ik met de sterkste componist op aarde. We waren heel gelukkig samen, dacht ik, maar na de voltooiing van zijn tweede strijkkwartet verliet hij mij om naar Salzburg te verhuizen.  “Er hangt daar iets in de lucht dat mij nog stèrker zal maken,” was zijn uitvlucht.

 
Tien jaar later, na een uitvoering van zijn operette Een achterwaartse melodie besloot ik hem achterna te gaan, in de hoop hem weer te zien.
 
Toen ik hem eindelijk vond (Salzburg is geen wereldstad, maar toch ook weer niet zo klein), rende ik op hem af en omhelsde hem. Als sterkste componist ter wereld maakt hij zich (letterlijk) in een handomdraai los.
 
“Liever niet schat, ik heb al mijn krachten nodig.”
“Maar we hadden het zo goed samen. Ik verander als je wil.”
“Dat zal niet werken,” zei hij en ik vond het erg oprecht klinken.
 

Dan draaide hij zich om en liep fluitend weg in de richting van de Getreidegasse. Een sterke afscheidsmelodie.