Het eiland van de klokkenlezers ligt, met de wijzers mee, op een dagreis of vier van hier (voor wie tijd niet zo relatief is) en het leven is er goed. Er wordt daar behoorlijk goed gezorgd voor àlle onderdanen, door lieden die van vele zaken weten en bij uitstek waar de klepel hangt.
De grootste dag weer ieder jaar, op klokslag 10 (wanneer precies de schaduw valt), krijgt elke onderdaan, in rang van onderdanigheid, er weer een klokje bij om af te lezen en om altijd weer te zien hoezeer de tijd hen bij blijft (alvorens toch te gaan)...
Voor de rest zijn de klokkenlezers niet erg anders dan de mensen hier, of die van gìnder. Hun gesprekken klinken opzienbarend eender. ’t Is al van “vijf voor vieren” of van “zeven nà”. Ja, ook van dertien stipt voor wie dat per se wil zijn. En soms, maar eerder in ’t geniep doorgaans, ook wel eens van “Kom, nog even."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten