Op vlucht ontdekte ik de “Oude vriendenwinkel”. Hij stond vol met figuren die ik op een of andere manier meende te kennen, van vroeger. De winkelierster was heel en al hulpvaardigheid. Maar zij zorgde er wel zorgvuldig voor om altijd tussen mij en haar waar in te blijven staan. Alsof ze die te kostbaar vond om zomaar aan te laten raken.
De gestalten, sommige niet meer dan een gedaante, leken altijd langs mij heen te kijken, alsof zij iets zagen dat ver achter mij lag. Een aantal wende zich gewoon af, als om mij duidelijk te maken - zonder de winkeldame er in te betrekken - dat de dingen nu eenmaal gelopen waren zoals ze waren gelopen, en of dat niet voldoende was?
Op zeker moment raakte ik geïntrigeerd door de gestalten achter een paar kisten, die mij op een of andere manier scherper afgelijnd leken, alsof er meer zorg aan besteed was.
“Neen, dat zijn vrienden die gehoopt hadden nooit nog wat van je te horen of te zien,” trok de dame mij weg, “met hen moet je het zeker weten. Kom later eventueel eens terug, maar best op afspraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten