Ik werd weer door iemand aangesproken:
„Kan u eens glimlachten zoals Geena Lisa?”
„Ja hoor,” antwoordde ik.
„Doe dat dan eens voor mij,” vroeg hij.
Ik vond dat wel vreemd. Wat kon hij daarmee bedoelen? Vast voerde hij iets in zijn schild. Dus besloot ik het niet te doen.
„Nee hoor, dat doe ik niet,” wees ik af.
„Maar… hoezo?”
„Ik glimlach niet als Geena Lisa voor u.”
„Waarom niet?”
U neemt mij beslist in de maling, of voert wat in uw schild!”
„Ja, dat is zo. Het zou best kunnen dat ik u ineens in de maling neem. Dat ligt in mijn aard, ziet u.”
Waarna hij ogenschijnlijk monter zijn weg vervolgde. Ik zag dat hij veel schik had in onze ontmoeting en derhalve keek ik hem breed glimachend na. En inderdaad, toch ook een beetje zoals Geena Lisa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten