Maar 's avonds kreeg ik al meteen iemand over de vloer.
Zonder veel plichtplegingen plofte ze neer in mijn enige Louis XIII.
„Wie bent u?” wilde ik weten, want ik had het als kersvers vertelplichtige uiteraard niet meteen door.
„Vertel op!” antwoordde zij met een glimlach vol van verwachting.
„Vertel op?”
„Ja, vertel op! U bent nu vertelplichtig en ik ben wel héél benieuwd wat dat inhoudt bij iemand zoals u.”
Zodoende begreep ik dat ik er niet onderuit kwam.
„Tja… Het is de eerste keer dat ik er mee zit… waar zal ik eigenlijk beginnen…” fluisterde ik, want ik word namelijk vrij vaak overvallen door fluisterzucht. Ook nu, uitgerekend.
„Spreek toch wat luider man,” zei ze.
„Sorry, ik heb weer een aanval van fluisterzucht.”
„Wat?”
"Ik lijd aan fluisterzucht. Nu weer,” fluisterde ik nog iets stiller.
Er zat niks anders op voor haar dan dat zij op mijn schoot kwam zitten met haar oor vlak tegen mijn lippen aangedrukt. Op die manier slaagde ik er in haar zonder verwikkelingen een en ander te vertellen, dat terwijl ik mij diep vanbinnen ineens gelukkig prees dat ik sinds kort eindelijk genezen was geraakt van mijn streeldwang. Want dat ware gezien de situatie moeilijk om uit te leggen geweest vrees ik, aangezien zij niet dààr voor was gekomen.
____________________
Vertelplicht (1.0)
Ik dacht, op mijn leeftijd en met alle andere kwalen die ik al heb, dat het mij niet meer overkomen zou, maar ineens zat ik er dan mee: vertelplicht. Al hield ik het wel stil. Meestal gaat dat snel voorbij.
Maar 's avonds kreeg ik meteen iemand over de vloer. Zonder veel plichtplegingen plofte ze neer in mijn enige Louis XIII.
„Wie bent u?” wilde ik weten, want ik had het als kersvers vertelplichtige uiteraard niet meteen door.
„Vertel op!” antwoordde zij met een glimlach vol van verwachting.
„Vertel op?”
„Ja, vertel op! U bent nu vertelplichtig en ik ben wel héél benieuwd wat dat inhoudt bij iemand zoals u.”
Zodoende begreep ik dat ik er niet onderuit kwam.
„Tja… Het is de eerste keer dat ik er mee zit… waar zal ik eigenlijk beginnen…” fluisterde ik. Ik wordt namelijk ook vrij vaak overvallen door fluisterzucht. Ook uitgerekend nu.
„Spreek toch wat luider man,” zei ze.
„Sorry, ik heb weer een aanval van fluisterzucht.”
„Wat?”
"Ik lijdt aan fluisterzucht. Nu weer,” fluisterde ik nog iets stiller.
Er zat niks anders op voor haar dan dat zij op mijn schoot kwam zitten met haar oor vlak tegen mijn lippen aangedrukt.
Op die manier slaagde ik er dan toch in haar een en ander te vertellen. Diep vanbinnen was ik echter wel blij dat ik sinds kort dan toch genezen was geraakt van mijn streeldwang. Want dat was moeilijker om uit te leggen geweest vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten