Er was eens een spoorzoeker die overal de sporen van vond.
Hij vond de sporen van verloren gedachten en natuurlijk van dieren in nood, maar ook van monsters die niet bestaan, (tenzij in onze dromen want daar bestaan ze natuurlijk wel, anders waren geen sporen!)
Hij vond de sporen van wat zelfs voor ons duidelijk zichtbaar is (dat is evident), maar ook de sporen van het onspeurbare, van al waar wij eigenlijk niet eens aan denken.
Zelfs in zijn vrije uren speurde de spoorzoeker. Vooral naar sporen van zichzelf! Zo vond hij nog de sporen van zichzelf op dertien jaar pas verliefd, en dat bleek als vanzelf ook het spoor dat hem
„… zal brengen naar veel later dan nu! En dat is wel iets om te onthouden", zo vertelde hij mij.
Ik was blijkbaar de makkelijkst vindbare om zoiets tegen te vertellen. Maar niet alleen dat, op die manier liet ook hij een spoor na!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten