Na veel treuzelen en twijfelen verklapte de krokodil haar diepste wens aan de uil: dat zij toch zo graag zacht en gracieus en vooral opluchtend zou kunnen huilen om wat er zoal verkeerd was (over dat met de blauwe pluimstaartvogel bijvoorbeeld) en of de uil misschien niet iemand kende die het haar kon leren? Een waterbuffel eventueel, want, zo wist zij, die hebben droeve ogen en vaak veel tegenslag.
De uil echter had geen zin en tijd om zich met zulke onzin in te laten en praatte het haar meteen uit het hoofd.
Dieren huilen niet, die hebben het te druk met leven.
Trouwens, waarom zou jij tranen laten?
Ze zouden toch maar wegrollen in de rivier.
De krokodil zag in dat de uil wel eens gelijk kon hebben en besloot zich voortaan te richten op de dingen waar zij echt goed in was. Dingen waar zij bovendien mettertijd beter en beter in werd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten