Lena?

Op zekere dag werd er aangebeld door een aardige mevrouw.
"Dag mevrouw, waarmee kan ik u helpen?" vroeg ik op mijn hoede omdat mij in dit soort omstandigheden toch al een en ander overkomen is.
Zij keek mij weifelend aan, en dan, op een toon van nu ik hier toch sta, vroeg zij:
"Zou ù mij een naam willen geven? Ik heb er namelijk geen."
"Ik?" antwoordde ik verbaasd, want zij zag er alles uit behalve een vrouw zonder naam, "waarom vraagt u mij dat?"
Uw kinderen zitten op dezelfde school als de mijne en zij hebben zulke prachtige namen dat ik er steevast van ga huilen telkens ik ze hoor. Zo pàssend!"
Dat is waar. Mijn kinderen hebben inderdaad volmaakte namen. Namen waarmee zij als vanzelf in het leven worden voortgestuwd. Op naar ongetwijfeld grootse daden.
"O, maar dan vrees ik dat ik u niet echt kan helpen mevrouw, het is namelijk mijn echtgenote die die namen speciaal voor hen heeft bedacht. Als het aan mij lag dan zou ik u Lena noemen, maar misschien bent u wel een Linda!"
Met deze woorden zag de mevrouw onmiddellijk in welk een groot risico zij met mij liep en aanvaardde zij een afspraak met mijn vrouw.