Als totaal van de dagelijkse realiteit onthechtte man was ik ooit met een vrouw die mij mijn beperkingen leerde kennen. Haar grootste passie, naast het bereiden van vegetarische pizza's, was het kweken van vliegende dwergvissen die zij stuk voor stuk een naam gaf, maar in totaliteit "Mijn Gevoelens" noemde.
Zo bezat zij onder andere drie "Passie's", een "Hevige", een "Voortdurende" en een "Knagende", een stuk of vijf "Verdrieten", om één of andere reden slechts één "Zalig" en één "Nù", een "Blijdschap", een "Onverschilligheid", een paar "Harmonieën", en ook een "Melancholia". Natuurlijk was er ook nog de fantastische "Niet Stoppen Nu!".
Die beesten vergden heel wat onderhoud en toezicht. Vooral omdat zij op de meest onberekenbare momenten uit de vijver sprongen en, zoals dat nogal eens met gevoelens gaat, zich te ver van de rand begaven om nog veilig terug te kunnen vliegen. Het was dan aan mij om ze snel weer bijeen te drijven en terug te jagen, maar dat mislukte keer op keer omdat ik eigenlijk altijd ergens anders ben met mijn gedachten. Er zijn er dan ook heel wat dood gegaan.
Uiteindelijk betrapte zij mij toen ik er stiekem eentje stond te roosteren. Het was meteen uit tussen ons. Dat ik onhandig of verstrooid was heeft zij mij altijd kunnen vergeven, maar haar Gevoelens waren uiteindelijk hààr gevoelens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten