Het succes van mijn vrouw bij de Amerikanen grenst aan het abnormale, al draait alles om dankbaarheid.
"Ach, wat wil je," zei ze vergoelijkend toen zij zich weer eens liet bepotelen door een roodharige Texaan en ik haar daarvoor terechtwees, "Zij menen het niet kwaad en voor mij is het een kleine moeite. Trouwens, het is een lichte prijs als je bekijkt hoe lang wij al mogen leven onder de koepel van hun culturele, commerciële en militaire gulheid."
Inderdaad, als je het zo bekijkt zijn wij toch een zeer ondankbaar volkje, en ik moet zeggen, wanneer ik haar - nu ik weet wat haar wezenlijk drijft - bezig zie onze historische schuld in te lossen, dan voel ik mij op een of andere manier ook patriot. Ja, misschien moet ik toch ook wat offers brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten