Ik heb heel lang uitgekeken naar de dag dat wij samen zelfmoord zouden plegen en had mij daar gaandeweg heel wat van voorgesteld. Tot het dan zo ver was en zij schoorvoetend argumenteerde dat wij er toch misschien nog een paar jaartjes konden bij doen? Want waren wij dan niet gelukkig samen? En dat was natuurlijk zo. Even wierp ik nog op dat ik voor nà deze dag eigenlijk niets bijzonder meer had voorzien, maar zij lachte dat weg. Op de koop toe streelde zij nog even door mijn haren. Ja, wat moest ik dan nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten