Waarin Paul McCartney met een merel spreekt in de lucht

Alsof het zo moest zijn bevond Paul McCartney zich op eenentwintig meter hoogte in een zwerm vogels. Merels dacht hij, al was hij geen groot ornitoloog.
"Waar gaan we heen?"
"Wij zijn op de vlucht."
"Op de vlucht waarvoor?" vroeg Paul die geen onrechtvaardigheid verdroeg.
"Daar hebben wij geen woorden voor," antwoordde de merel, terwijl de zwerm plots naar rechts uitweek.
Paul McCartney, door dit manoeuver achterop rakend, overschouwde zijn gezellen en zag inderdaad dat zij alleen maar wègvlogen, nergens hèèn. Zo leven die merels dus constant in ... meende hij inzicht te krijgen in een van de wetten van de natuur.
"Dat had je niet gedacht, hè?" onderbrak de merel zijn gedachten.
"Neen, maar er moet toch iets aan te doen zijn," antwoordde Paul weifelend.
"Je doet maar."
Terug op de begane grond wist Paul deze ervaring op een positieve manier te verwerken door het componeren van een niet zozeer therapeutisch, maar wel beklijvend lied.