Altijd als ik alleen op straat kom, dan tonen zij zich en roepen zij vanuit de hoogte:
„Hé, jij gelooft toch niet dat je altijd zo gelukkig blijft?”
Waarna zij, met een laatste knipoog, oplossen in de schemering om, naar het schijnt, niet te bestaan. Ik heb uiteraard geen tijd om vragen te stellen.
Versie 1.0
Als ik op mijn tenen sta zie ik door de takken een hoofd in de wolken dat mij zegt waar het op staat:
„Jij gelooft toch niet dat je zo gelukkig blijft?”
Waarna het, met een laatste knipoog, oplost in het schijnsel. Geen tijd om vragen te stellen.
4 opmerkingen:
Zonder enige twijfel is er minder waarde... geluk is toch alesomvattend...
voor Linda:
Ik weet eigenijk niet of het hier over minder waarde gaat.
Dus wat doe u in zo'n geval met geluk dan?
voor Linda:
Daar stelt u een voor mij héél ingewikkelde vraag. Is het ene gevoel méér waard dan het andere? Hoe benader je dat? Uiteraard is "gelukkig zijn" een zeer waardevol gevoel, maar hoe ervaar je dat als je ook andere gevoelens kunt hebben, die je inderdaad als "minder" kan kwalificeren, maar die toch ook onmisbaar zijn om het "hoogste" te kunnen evalueren. Ik die zin zijn gevoelens voor mij op een of andere manier gelijkwaardig.
Een reactie posten